Άρθρο του Κώστα Τζίχα: «…ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα, ξέρει να σκέφτεται»

«…ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα, ξέρει να σκέφτεται»*

Του ΚΩΣΤΑ ΤΖΙΧΑ

μέλους της Τ.Ε ΣΑΜΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ

Το έγκλημα είναι διαρκές. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε και των κυβερνήσεών της – μεταξύ αυτών και της Ελλάδας – έχει καθημερινά θύματα μεταξύ των ανθρώπων  που φεύγουν κυνηγημένοι από τις χώρες και τα σπίτια τους, για να γλυτώσουν τον πόλεμο, τους βομβαρδισμούς, τα βασανιστήρια, την πείνα και την εξαθλίωση,  ψάχνοντας απελπισμένα διαφυγή και σωτηρία, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και τις ζωές των παιδιών τους.

Οι ψυχροί αριθμοί που γράφονται στα «ψιλά»  των «καθωσπρέπει»   δυτικών (άρα πολιτισμένων;) μέσων ενημέρωσης  όπως τώρα , «πνίγηκαν 8 στη θαλάσσια περιοχή βόρεια της Σάμου , μεταξύ αυτών τα 6 ήταν παιδιά….», είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ που γεννήθηκαν όπως εμείς με όνειρα και προσδοκίες, με ίσα(υποτίθεται) δικαιώματα, (αλλά …. σε λάθος μέρος;) για να καταλήξουν στον υγρό  τάφο της Μεσογείου και του Αιγαίου.

Και οι άλλοι που ( κάθε φορά)  σώθηκαν; Τι θ’ απογίνουν; Αρχικά εγκλωβισμένοι στις φυλακές – φρούρια της Ε.Ε στα νησιά μας (βλέπε Ζερβού), κατόπιν (αν γλυτώσουν την απέλαση), θα πάρουν άσυλο και τα μπογαλάκια τους υπό μάλης ( κοινώς στη μασχάλη)  για τα παγκάκια της Αθήνας ή όποιας ευρωπαϊκής !!!! πρωτεύουσας , να ζητιανεύουν μια δουλειά,  ένα σπίτι να «στραχιάσει»  η οικογένειά τους και από κει ….(οι τυχεροί !)  στα σκλαβοπάζαρα της «ελεύθερης ( από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και στοιχειώδες εργατικό δίκαιο) αγοράς εργασίας»,  αντικείμενα στυγνής εκμετάλλευσης .

Έτσι αποκαθίσταται η ισότητα αφού θα συναντήσουν  εκεί τους ντόπιους, τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους, πρόσφυγες κι’ αυτούς στον δικό τους τόπο. Με μισθούς και μεροκάματα πείνας, με τα ενοίκια , το ρεύμα, τα καύσιμα ( μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης) …στο θεό! Με ιατροφαρμακευτική περίθαλψη  και εκπαίδευση τα πιο ακριβά προϊόντα της «ελεύθερης αγοράς», απλησίαστα  για τους πληβείους.

Με δυο λόγια, εργάτες ντόπιοι και ξένοι στις ίδιες μυλόπετρες θα αλέθονται ώσπου να τους πάρουν και τη τελευταία σταγόνα από τον – ωφέλιμο για την κερδοφορία των μετόχων –«χυμό» τους.

Αν σταματούσε εδώ αυτή η αιματηρή διαδρομή – πράγμα αντιδιαλεκτικό και άρα ανύπαρκτο –  να πει  κανείς «κομμάτια να γίνει! Θα ζήσουν τουλάχιστον οι υπόλοιποι». Αμ δε!!!  Το καπιταλιστικό σύστημα και οι εκφραστές του, που σύμφωνα με τον Μάρξ είναι ικανοί να πουλήσουν ( για να κερδίσουν) ακόμη  και το σκοινί που θα τους κρεμάσουν, βρήκαν την επένδυση με το μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους.

Την επένδυση στην πολεμική βιομηχανία και συνεπώς στον πόλεμο. Και όχι κάτι τοπικούς πολέμους  που είχαν μέχρι τώρα για τη πλάκα τους. Τώρα χρειάζεται πόλεμος μεγάλης κλίμακας ….κερδοφορίας. Με διηπειρωτικούς  πυραύλους, με έξυπνες βόμβες, με ντρόουν και αεροπλάνα τελευταίας τεχνολογίας, με αεροπλανοφόρα  ολόκληρα νησιά και μέχρι εκεί που πάει… Ακόμη και πυρηνικά πλήγματα(sic);  Έ, τι να κάνουμε; Μπρος… στα κέρδη τι είναι ο πόνος;

Τι είπατε; Αν τους συμφέρει η καταστροφή; Μα αυτήν επιζητούν. Όσο μεγαλύτερες καταστροφές , όσο περισσότερες γκρεμισμένες υποδομές και κατοικίες, όσες  περισσότερες μολυσμένες περιοχές που θέλουν αποκατάσταση, τόσο καλύτερα γι’ αυτούς. Διότι η επόμενη μαγική λέξη μετά τον πόλεμο είναι η ανοικοδόμηση.

Εκεί να δεις  κέρδη με ουρά!!! Εκεί απογειώνεται η ανάπτυξη και η καπιταλιστική επανεκκίνηση. Τώρα αν χαθούν κάποια εκατομμύρια ανθρώπων, αν δηλητηριαστεί για πάντα ο πλανήτης Γη , λίγη σημασία έχει γι’ αυτούς που κατά τ’ άλλα επικαλούνται τη κλιματική αλλαγή.

*Μόνο που  όπως έλεγε ο μεγάλος Γερμανός διανοητής και κομμουνιστής  Μπέρτολτ Μπρέχτ « … ο άνθρωπος έχει ένα ελάττωμα. Ξέρει να σκέφτεται!»

Ας ενεργοποιήσουμε λοιπόν… το ελάττωμά μας: Να σκεφτούμε , να κρίνουμε και  να αποφασίσουμε: Έχουμε κανένα συμφέρον (οι λαοί) να αιματοκυλιστούμε  στα σφαγεία μιας χούφτας πλουτοκρατών για να επικρατήσει ο δυνατότερος; Έχουν συμφέρον τα νέα  παιδιά να γίνουν κρέας για τα κανόνια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε από τη μια , της Κίνας και της Ρωσίας από την άλλη; Θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να διαλέξουμε τον δυνάστη μας; Τι μας κόφτει εμάς ποιός από αυτούς θα έχει τις πετρελαιοπηγές, τις μεταφορές, τα εργοστάσια και τα βαπόρια, δηλαδή τα «εργαλεία» της απόλυτης εκμετάλλευσής μας; Μήπως είναι ώρα να τα πάρουμε εμείς;

Ας σκεφτούμε και ας πάρουμε τις αποφάσεις μας με ποιόν θα πάμε. Οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή στα σπίτια μας και στις δουλειές μας ή στους αιματοβαμμένους δρόμους της προσφυγιάς. Ή αφεντικά στους κόπους μας ή υποτακτικοί στους εκμεταλλευτές μας  και στους πολέμους τους.  Ή με τη ζωή ή με το θάνατο.

Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να βρούμε το σωστό. Απόφαση θέλει, αισιοδοξία θέλει και αγώνα σωστά προσανατολισμένο και ανυποχώρητο. Γιατί μόνο εμείς μπορούμε να  σώσουμε τους εαυτούς μας.

Με την ανατροπή αυτών που απεργάζονται τον αφανισμό μας.-