Οι καταρράκτες της Αμπέλου Σάμου

Γράφει η Παρασκευή Πηγατσιώτη στο isamos.gr

Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Φεβρουαρίου (Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει) φίλος μας αγαπητός, μας πρότεινε να πάμε εκδρομή στους καταρράχτες της Αμπέλου. Έχει καταρράχτη η Άμπελος; Πως είναι δυνατόν; Είπα φωναχτά και μου ήρθε στο μυαλό το αρχαίο «..και ορνίθων γάλα παράγει η νήσος»

Έτσι, την ίδια μέρα βρεθήκαμε στην είσοδο του χωριού, παρκάραμε στο πάρκινγκ και πήραμε το στενό μονοπάτι για τους καταρράκτες.

Η ατίθαση παρθένα ομορφιά σε γοητεύει από τα πρώτα βήματα. Τα στοιχεία της φύσης είναι σ’ αυτό τον τόπο έντονα, αλλά σε απόλυτη αρμονία. Πυκνή βλάστηση καλύπτει όλη την πλαγιά και το μονοπάτι οδηγεί σε δάσος με καστανιές πεύκα και ελιές. Αν και είχε μεσημεριάσει ο ήλιος δεν έφτανε στα βήματα μας γιατί ο ουρανός ήταν σκεπασμένος με φυτά και βλάστηση.
Δεξιά και αριστερά μας γεμάτος ο τόπος με κυκλάμινα κισσούς και αγριολούλουδα. Το νερό ακούγεται από την πρώτη στιγμή που μπαίνεις στο μονοπάτι και όσο πλησιάζεις, σε καλεί να σου δείξει το δρόμο…

Στο μονοπάτι προς τους καταρράχτες

Πουλιά, παντού πουλιά. Νιώθεις πως κάποιοι σε παρακολουθούν, αλλά είναι τα βλέμματα των πουλιών που κατά διαστήματα πετούν και σε καλωσορίζουν. Η γαλήνη είναι απέρανη! Δε θέλεις να μιλήσεις, αλλά μόνο να ακούς… Και να μυρίσεις: Το χώμα, το ξύλο, τα υγρά φύλλα. Μοναδική παραφωνία ήταν τα διαδοχικά κλικ του φακού που αποτύπωνε σε αμέτρητες φωτό τα εκατομμύρια χρώματα.
Προχωρώντας στο βάθος του μονοπατιού το τοπίο εναλλάσσεται με πλατάνια, άλλα γερασμένα και άλλα πιο νέα, που κλείνουν ερμητικά τις ακτίνες του ήλιου. Τα ξερά φύλλα τους έχουν καλύψει το μονοπάτι και τα χρώματα στο καβαλέτο έχουν πλέον μεγάλες αντιθέσεις. Από τη μια μεριά το πράσινο και το φρέσκο χρώμα της βλάστησης και από την άλλη το καφέ των ξερών φύλλων, σε κάνουν να θέλεις να ζωγραφίσεις ένα πίνακα, ακόμα κι αν δεν έχεις ποτέ κρατήσει πινέλο.

Τα ρυάκια τώρα περνούν μέσα απ΄το μονοπάτι και εμείς σαν ακροβάτες πατάμε από πέτρα σε πέτρα σε παράξενα χορευτικά σλάλομ για να το διασχίσουμε. Φτάνοντας στην ξύλινη σκάλα που βρέχεται από το ρυάκι αναζητάμε τον καταρράκτη . Ο θόρυβος που κάνει το νερό μας οδηγεί σε ένα συνεχές και ανηφορικό μονοπάτι. Τα σχοινιά που έχουν τοποθετήσει οι άνθρωποι του χωριού κάνουν την πρόσβαση εύκολη και ασφαλή σε όλους, μικρούς και μεγάλους.

Συναντάμε μια μεγάλη σπηλιά (η πινακίδα στην αρχή του μονοπατιού αναφέρει την ύπαρξη της) και μετά από αυτή εμφανίζεται ο μεγάλος καταρράκτης. Φτάσαμε στον παράδεισο!

Ένας επιβλητικός βράχος 10 περίπου μέτρων ψηλός και από την κορυφή του του κρέμεται το νερό και πέφτει με πάταγο! Το πράσινο χρώμα του δηλώνει ότι εδώ όλα φυτρώνουν και στη λίμνη που σχηματίζεται στα πόδια του καθρεφτίζεται γυμνή όλη η κοντινή φύση.

Φτάσαμε στον καταρράχτη!

Τα πουλιά δεν ακούγονται πλέον, το νερό τους έχει πάρει τη μπαγκέτα και τώρα τραγουδούν σε δεύτερη φωνή.

Μια ηλιαχτίδα ίσα που φτάνει στην πλαϊνή λιμνούλα και η αντανάκλαση της χαϊδεύει το παγκάκι που κάθονται οι επισκέπτες για να χορτάσουν το θέαμα.

Μείναμε αρκετή ώρα πλάϊ στον καταρράχτη, βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία (μερικές από τις οποίες σας παρουσιάζουμε) και πήραμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής.

Αντίστροφα στο μονοπάτι της επιστροφής