Μεταφορά Εικόνων, Κειμηλίων και τιμαλφών αναθημάτων

Ἰδιαίτερη θλίψη συνέχει τήν καρδιά μας, καθώς εἴμαστε ἀναγκασμένοι νά προβαίνουμε στήν κένωση τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν, πού ἐπλήγησαν ἀπό τόν σεισμό ἀφαιρώντας ἱερά Σκεύη καί Λείψανα, Κειμήλια καί τιμαλφῆ ἀναθήματα, ὅλα τά θησαυρίσματα, πού ἀφιέρωσε ἡ πίστη καί ἡ φιλοθεΐα τῶν προγόνων μας.

Ἡ ἐπιχείρηση ἐκκένωσης τῶν Ἱερῶν Ναῶν μας πραγματοποιεῖται χάρη στήν τόλμη καί τήν ἀνδρεία τῶν ἀνδρῶν τῆς ΕΜΑΚ, τῆς Πυροσβεστικῆς Ὑπηρεσίας Σάμου, τῶν Ἐθελοντικῶν Πυροσβεστικῶν Κλιμακίων Σάμου, τίς Ὁμάδες διάσωσης Καρλοβασίων, τήν Ἀστυνομία καί τόν Στρατό μας, τούς ὁποίους καί εὐγνωμονοῦμε γιά τήν ἄοκνη συμπαράσταση καί τήν ἄριστη συνεργασία, μαζί μέ τούς Δήμους Ἀνατολιικῆς καί Δυτικῆς Σάμου.

Ἡ ἀρχή ἔγινε ἀπό τήν πλέον κατεστραμμένη Ἐκκλησία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Καρλοβασίων. Συνεχίσθηκε μέ τούς Ἱερούς Ναούς Ἁγίας Ματρώνης καί Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου στό Καρλόβασι, Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Ἁγία Ματρώνης καί Ἁγίου Χαραλάμπους Κοιμητηρίου στό Ἄνω Βαθύ, Ἁγίου Νικολάου Κοκκαρίου, Γενεθλίου Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Κωνσταντίνου, Μεταμορφώσεως του Σωτῆρος Πυθαγορείου καί στίς Ἱερές Μονές Τιμίου Σταυροῦ Μαυρατζαίων, Προφήτου Ἠλιού Καρλοβάσου καί Ἁγίας Τριάδος Μυτιληνιῶν μέχρι στιγμῆς.

Καί ἕπεται συνέχεια!

Ἀκόμη καί μέσα ἀπό αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ δύσκολο νά περιγράψουμε τήν βαρεία συναισθηματική φόρτιση, πού αἰσθανόμασταν μεταφέροντας εἰκόνες καί κειμήλια ἐκτός τῶν Ἱερῶν Ναῶν. Εἶναι πραγματικά πολύ δύσκολο ἔργο, ἀλλά ἐπάναγκες, μέ σκοπό τήν φύλαξη ὅλων τῶν ἱερῶν θησαυρισμάτων σέ μέρος ἀσφαλές γιά τήν προστασία τους, εἴτε ἀπό ἐνδεχόμενη καταστροφή τους, ἐξαιτίας κάποιου μετασεισμοῦ, εἴτε ἀπό βέληλες καί ἀνίερες, ἴσως δέ καί ἱερόσυλες χειρονομίες. Πρός στιγμήν θυμηθήκαμε τόν ξεριζωμένο Μικρασιατικό Ἑλληνισμό, πού ἐπέλεγε νά πάρει στήν προσφυγιά του εἰκόνες καί λείψανα  Ἁγίων καί Σκεύη ἱερά γιά νά μπορεῖ νά τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία.

Καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἀναγκαστικῆς καί ἔμπονης, ἐργώδους αὐτῆς προσπαθείας, ἀντιληφθήκαμε ἐπίσης μιά ἰδιαίτερη βαρύτητα σέ ὅλα αὐτά τά ἱερά ἀντικείμενα. Ὄχι μόνο ἐπειδή τά πιό πολλά ἀπό αὐτά ἱστοροῦν ὑπέρ τούς δύο αἰῶνες ζωῆς μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται. Οὔτε μόνο διότι εἶναι κατεσκευσμένα ἀπό πολύτιμα ὑλικά καί ἀπαράμιλλης τέχνης. Οὔτε ἐπειδή διασώζουν τήν ἐκκλησιαστική τέχνη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί δή τῆς Τοπικῆς στό διάβα τῶν αἰώνων.

Τό ἰδιαίτερο βάρος τους ἀπηχεῖ στίς ἔνδακρεις προσευχές, πού ἐμπεριέχουν, στίς νηστεῖες, τούς πνευματικούς ἀγῶνες καί τούς καημούς, πού τά συνοδεύουν καί κυρίως στήν ἀκλόνητη Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, πού συντηροῦσε στήν καρδιά τῶν ἀφιερωτῶν τήν προσμονή, ἀλλά καί τήν εὐχαριστία τοῦ θαύματος. Ἱερά τῆς θείας Λειτουργίας σκεύη, Ἅγια Ποτήρια καί Δισκάρια, Λόγχες καί Λαβίδες, Τίμιοι Σταυροί καί Ἱερά Εὐαγγέλια, Ἱερές Εἰκόνες καί Λάβαρα, ἅγιες Κανδῆλες καί Πολυέλαιοι, ὅλα ὅσα θυμίζουν τήν χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας, ἐπί τοῦ παρόντος θά βρίσκωνται φυλαγμένα, ὑπό τήν γεραρά προστασία τοῦ φύλακα Ἀγγέλου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τό ἄγρυπνο βλέμμα τοῦ Ἁγίου στόν ὁποῖον τιμᾶται, ἐν ἀναμονῇ βεβαίως τοῦ «ἐπαναπατρισμοῦ» τους στίς περίοπτες θέσεις τους, πρός ἐκ νέου ὑπόμνησιν τοῦ θαύματος στή ζωή μας.

Τό 80% τῶν Ἱερῶν μας Ναῶν εἶναι σεισμόπληκτοι καί ἐσίγησαν πρός στιγμήν, γιατί τό θέλημα τοῦ Κυρίου γίνεται κι ἄν ἐμεῖς δέν θέλουμε, ὅπως λέει ὁ Πρωτοκορυφαῖος Πέτρος. Οἱ λυχνίες τους ἔσβησαν πρός καιρόν, ὅπως τῶν Ἑπτά Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκάλυψης, ἀλλά ὅπως ἐκεῖνες δέν χάθηκαν, ἔτσι καί οἱ Ναοί μας ὑπάρχουν. Δυσκολεύεσαι νά ἀντικρίσεις τά συντρίμια τους καί νά ἀνιχνεύσεις τήν ζωή τους. Ὅμως διακρίνεις μέ εὐχέρεια τήν παρουσία τους καί ἐλπίζεις στή συνέχειά τους. Οἱ Ναοί μας ἐπιτιμήθηκαν ὄχι σέ ἀφάνεια, ἀλλά σέ πρός καιρόν σιωπή, μιά σιωπή πού ὅμως γίνεται ἐκκωφαντική καί καλεῖ σέ πνευματική ἐγρήγορση, γιά νά μήν εἰσέλθουμε σέ πειρασμό. Ὅταν ἔχεις δυσκολίες (μεταναστευτικό, ἐπιδημία, ἐθνικά θέματα) καί σέ βρίσκουν κι ἄλλες, πίσω ἀπό ὅλα ἀχνοφέγγει μιά πνευματική χαρά, γνωρίζοντας ὅτι «ὅν ἀγαπᾶ Κύριος παιδεύει, μαστιγιοῖ δέ υἱόν ὅν παραδέχεται». Αὐτό εἶναι πού μᾶς γλυκαίνει τόν πόνο, ἡ βεβαιότητα μιᾶς χαριτωμένης ἀπό τόν Θεό παιδαγωγίας.

Ὁ Χριστός ξέρει τόν ἀγῶνα μας στά ἀκριτικά Νησιά. Ξέρει τόν τρόπο καί τόν δρόμο μας. Ξέρει τίς ἀντοχές καί τήν παλληκαριά μας. Ξέρει τά πάντα.

Ἐκεῖνος λοιπόν γνωρίζει κι Ἐκεῖνος θά εὐοδώσει καί τήν συνέχιση τοῦ ἀγῶνα μας.

«Σοι παρακατατιθέμεθα τήν ζωήν ἡμῶν ἅπασαν καί τήν ἐλπίδα Δέσποτα φιλάνθρωπε καί παρακαλοῦμέν Σε καί δεόμεθα καί ἱκετεύομεν…»