Πένυ Σκάρου στο GWomen: «Ο Θεός έχει το πόδι μου και εγώ μία αποστολή»

«Θα ήθελα να γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια και να πατήσω το pause»

Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σάμο, μέχρι που με ανακάλυψε ο Στέφανος Κορκολής και ανέβηκα στην Αθήνα. Ο Στέφανος με έπεισε να σπουδάσω δασκάλα φωνητικής! Έχω περάσει πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, γιατί με τους δύο γονείς και τις τρεις αδερφές μου είμαστε μία δεμένη και αγαπημένη οικογένεια. Όλα όσα θυμάμαι ήταν ξένοιαστα, όλοι μας θα θέλαμε να είμαστε ακόμη εκεί, γιατί οι εποχές που ζούμε είναι πολύ σκληρές. Για όλους. Θα ήθελα να γυρίσω εκεί και να πατήσω το pause».

Τι θυμάσαι περισσότερο με αγάπη από τότε;

«Ήμουν ένα παιδάκι ιδιαίτερο και χαρωπό. Ήμουν πάντα πρόεδρος στο σχολείο, όπως είμαι και τώρα. Ένα δημοφιλές παιδί και αγαπητό. Παίζαμε στη γειτονιά μας, μήλα και κρυφτό, τα πράγματα ήταν διαφορετικά».

Η μουσική πότε και πώς μπήκε στη ζωή σου;

«Από μικρή ηλικία, όταν μπήκα στη φιλαρμονική της Σάμου. Ο μπαμπάς μου είχε ένα ξενοδοχείο και μαγαζιά με μπουζούκια. Σε ένα απ’ αυτά ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησα.

Μικρό παιδί ήμουν… αντάρτικο, έπαιρνα μηχανάκια και τα οδηγούσα. Και ένας δάσκαλος που είχα στη μουσική μου είπε ότι η τραγουδίστρια αρρώστησε και μου ζήτησε να βγω εγώ στη σκηνή! Και το έκανα. Είπα το “Θα σπάσω κούπες”, ένα παλιό τραγούδι, και το πρώτο που είπα στη ζωή μου. Το έκανα τρεμάμενη. Το πόδι μου έτρεμε. Ακόμη θυμάμαι εκείνα τα μπουζούκια που ήταν κάτω από το ξενοδοχείο, ένα από τα ελάχιστα καταστήματα στη Σάμο. Τώρα δεν υπάρχουν πια…

Από εκεί ξεκίνησα και ουσιαστικά δούλευα από την ηλικία των 14 ετών. Με προσλάμβαναν μαγαζιά να παίζω κρουστά, αλλά τι έγινε;

Στη φιλαρμονική έπαιζα τύμπανο και έβλεπα ότι είχα τάση στη μουσική. Ήθελα να γίνω μουσικός και τραγουδίστρια. Το είχα αποφασίσει. Όταν ήρθε ο Στέφανος Κορκολής στη Σάμο για μία συναυλία, με άκουσε, έγινε η επαφή και κατέληξα να κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Όλο αυτό ήταν μαγικό, μαζί με δυσκολίες, γιατί τότε ο Στέφανος βίωνε μία περίεργη ιστορία.

Συνήθως με κάτι καλό, έρχεται και κάτι κακό. Όμως το κακό, πάντα σου φέρνει κάτι καλό. Πιστεύω ότι το άσχημο πάντα σου συμβαίνει για να σε οδηγήσει σε κάτι καλό».

Θεωρείς ότι η μουσική έσωσε την ψυχή σου;

«Θεωρώ ότι η ψυχή μου είναι πάρα πολύ αγνή. Είναι κάτι που έχω πληρώσει πολύ ακριβά, την έχω… πατήσει πολλές φορές και δε λέω να βάλω μυαλό. Είμαι ένας αγαθός άνθρωπος.

Όμως πιστεύω ότι αν δεν είχα τη μουσική και την αγάπη που πήρα από τον κόσμο μέσα από αυτό, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πως θα ήμουν και πως θα το αντιμετώπιζα».

Πώς ήταν η ζωή σου πριν το ατύχημα, τη θυμάσαι;

«Εγώ δεν έχω αλλάξει. Αυτό που διαφοροποιήθηκε είναι οι δυσκολίες που έχω με το τεχνητό πόδι. Και το οικονομικό κόστος για το τεχνητό μέλος. Ευτυχώς έχω την υποστήριξη του Αγγελου Χρονόπουλου, κάτι που πρέπει να αναφέρω. Με βοηθάει. Το οικονομικό κόστος αυτής της διαδικασίας, πέρα από το ψυχικό, είναι τεράστιο.

Αν και το ψυχολογικό κομμάτι δεν μπορεί να ξεπεραστεί τόσο εύκολα. Κάποτε χόρευα, πλέον δεν είναι τόσο εύκολο. Εκεί που έκανα σκι, τώρα δεν μπορώ.

Μέσα απ’ αυτό βρήκα τη δύναμη να κάνω άλλα πράγματα, όπως scuba diving, ιππασία. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα είχα κάνει ποτέ. Τελικά δεν ξέρω τι είναι καλό και τι όχι. Σίγουρα πιστεύω ότι το μάθημα που πήρα, γιατί η ζωή είναι ένα μάθημα, είναι να βγαίνω μπροστά για τους ανθρώπους με αναπηρία. Συνήθιζα να βοηθάω και παλιότερα, αλλά τώρα το κάνω πιο ενεργά».

Ανέφερες το όνομα του Άγγελου Χρονόπουλου. Είναι ο άνθρωπος που φτιάχνει τα τεχνητά μέλη σου;

«Ναι! Είναι η οικογένειά μου! Ουσιαστικά εγώ λειτουργώ σαν μοντέλο τους. Με βοηθάει και τον βοηθάει.

Τον γνώρισα μέσω της Μαρίας Νικολάου, η οποία εργάζεται γι’ αυτόν. Μου άρεσε η συμπεριφορά του από την πρώτη στιγμή, με “κέρδισε” ο τρόπος του. Το χρώμα για το τελευταίο πόδι το διάλεξα μαζί με τον Ερωτόκριτο Κυμιώνη. Μου άρεσε αυτό το τρελό γαλάζιο, είναι ταιριαστό με το υπόλοιπο».

Μετά το ατύχημα, αισθάνεσαι ότι έχεις αποκτήσει ένα χρέος απέναντι σε άλλους ανθρώπους;

«Είμαι η πρώτη που βγήκα μπροστά, έβγαλα την αναπηρία μου. Λόγω της ιδιότητάς μου, ως τραγουδίστρια, αυτό πήρε έκταση. Άρχισα να κάνω σέξι φωτογραφίσεις, να κάνω βίντεο κλιπ όπου δείχνω το μέλος μου.

Μολονότι η ζωή μου είναι η μουσική, αυτό το θεωρώ πιο σημαντικό απ’ όλα. Από κάθε μουσική επιτυχία. Έβαλα το “πρώτο λιθαράκι” για να ασχοληθεί ο κόσμος με τα ΑμεΑ. Αυτή τη στιγμή τα άτομα με αναπηρία βρίσκονται στην επικαιρότητα.

Θεωρώ ότι είναι χρέος μου, πόσο μάλιστα από τη στιγμή που είμαι μέλος σε μία σχολή ΑμεΑ για πηλοπλαστική. Είναι κάτι που έμαθα τυχαία και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είναι πιο γνωστό. Το έμαθα από έναν συναθλητή μου στο μπάσκετ και πήγα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Κάνω μαθήματα φωνητικής στη σχολή «Αγάπης εαυτού».

Είναι κάτι που έχει δημιουργήσει ο Ερωτόκριτος Κυμιώνης, είναι εντελώς δωρεάν και κανείς από τους καλλιτέχνες που συμμετέχει δεν λαμβάνει το παραμικρό ως ανταμοιβή. Θέλουμε να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε, χωρίς να περιμένουμε τίποτα ως ανταπόδοση».

Πάμε και στον Παναθηναϊκό. Μέλος της ομάδας ξιφασκίας με αμαξίδιο. Πώς προέκυψε αυτό το άθλημα;

«Ο Δημήτρης Πετρούνιας, ψυχολόγος του Παναθηναϊκού, μου είπε ότι επειδή με έχει καταλάβει ως άνθρωπο, θα έπρεπε να ασχοληθώ με την ξιφασκία. “Αυτό είναι το άθλημά σου”, μου είπε. Και εκεί ξεκίνησαν όλα.

Είχα αποφασίσει να φύγω από την προηγούμενη ομάδα μου (σ.σ.: ΑΕΚ) και επειδή είμαι Παναθηναϊκός, ήθελα να φορέσω τη φανέλα της αγαπημένης μου ομάδας. Το 2021 βγήκαμε πρωταθλητές στην ξιφασκία, ενώ η ομάδα είναι πρώτη και στο μπάσκετ.

Μόλις μου είπε για ξιφασκία, εγώ ήμουν απόλυτη: “Αποκλείεται. Δεν μου αρέσει. Τι είναι αυτό;”. Αντέδρασα λες και μου μιλούσε για το χειρότερο πράγμα στον κόσμο.

Τελικά πήγα, αλλά μόνο για να δω τα άλλα αθλήματα, τις υπόλοιπες επιλογές, όπως η σκοποβολή. Νόμιζα ότι θα πάω για σκοποβολή, για να πω την αλήθεια, αλλά ο ψυχολόγος με “έστειλε” τελικά στην ξιφασκία. Δεν το γνώριζα.

Μόλις είδα από κοντά τον Πάνο Τριανταφύλλου, ένα υπέροχο πλάσμα και τον Βασίλη Ντούνη, οι οποίοι έχουν κατακτήσει παγκόσμια και Ολυμπιακά μετάλλια, και συνάντησα αυτόν τον καταπληκτικό προπονητή, τον Δημήτρη Κάζαγλη, ήταν εκπληκτικό. Μόλις μου μίλησε ένιωσα διαφορετικά.

Εκεί που αισθανόμουν ανασφάλεια, όπως ένιωθα στην προηγούμενη ομάδα μου στο μπάσκετ, ξαφνικά έβλεπα έναν άνθρωπο, ο οποίος πραγματικά είχε ενδιαφέρον και αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Έχω ήδη κερδίσει δύο ασημένια στο πανελλήνιο, μπήκα και στην Εθνική ομάδα, προσπαθούμε να βρούμε κάποιους χορηγούς για να καλύψουμε τα έξοδα μας. Και αν υπάρχει κάποιος που θέλει να βοηθήσει μπορεί να το κάνει».

Και πως εξελίσσεται η ξιφασκία, ένα χρόνο μετά;

«Σε ένα χρόνο, υπό την καθοδήγηση του Κάζαγλη, έχω φτάσει στο σημείο να κάνω ξιφασκία με άνδρες. Τίποτα απ’ αυτά δεν περίμενα, ήταν τόσο αναπάντεχο. Αυτό που λέμε ότι όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει.

Θέλω να μείνω στην ξιφασκία, είναι κάτι που με γεμίζει. Επειδή παίζω κρουστά και η ξιφασκία έχει σχέση με την κίνηση, με βοηθάει πολύ στην κινησιολογία. Είναι ένα άθλημα που μου δίνει συγκέντρωση.

Μου άρεσε η γυμναστική, από μικρό παιδί έτρεχα, έπαιζα μπάσκετ. Δεν είχα ασχοληθεί τόσο σοβαρά. Το έκανα στα… γεράματα (σ.σ.: γέλια). Και θέλω να πω σε άλλα παιδιά που έχουν προβλήματα, να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Η ξιφασκία μου αρέσει γιατί είμαι μόνη. Και στο τραγούδι μόνη μου είμαι. Από παιδί είμαι Παναθηναϊκός, οπότε είπα ας πάω, να δοκιμάσω».

Έχεις αναρωτηθεί «γιατί σε εμένα;»;

«Και τώρα μου συμβαίνει κάτι που με κάνω να πω το “γιατί”. Αλλά νομίζω ότι ο Θεός με αγαπάει πάρα πολύ. Και πιστεύω ότι είμαι “στρατιώτης” Του.

Θεωρώ ότι μου έχει αναθέσει μία αποστολή. Δεν είναι τυχαίο το ότι ζω. Όταν έφυγα από εδώ (σ.σ.: έχει γυρίσει και δείχνει ένα μαγαζί), από αυτό το μαγαζί, θα έπρεπε να μη ζήσω. Το ότι με Έχει κρατήσει στη ζωή και βρήκα τη δύναμη να κάνω όσα έχω κάνει, κάτι δείχνει. Και ξέρεις πόσα έχω να κάνω ακόμα; Έχω τη δύναμη, μέσα από άσχημα πράγματα και καταστάσεις, να βγαίνω νικήτρια. Το ξέρω μέσα μου. Αισθάνομαι ότι έτσι Με ξεχωρίζει ως οντότητα. Για να είμαι ικανή να βοηθήσω κάποιους.

Είμαι τυχερή που είμαι πιο κοντά στο Θεό, όχι επειδή έχει το πόδι μου, αλλά επειδή έχω μία αποστολή. Εκτός από τη μουσική. Μέσα από τη μουσική μπόρεσα να προβάλω την αναπηρία μου. Η μουσική είναι η ζωή μου, δεν αλλάζει αυτό».

Τι θυμάσαι από το βράδυ του ατυχήματος;

«Τίποτα! Είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ. Δεν το έκανα ποτέ, θα ήθελα να μπορέσω κάποια στιγμή. Δυστυχώς γιατί…

Το να βλέπεις το πόδι σου σε ένα σημείο και εσύ να βρίσκεσαι σε ένα άλλο, δεν είναι καλό ως εικόνα. Έχω μιλήσει με ψυχολόγους και μου έχουν πει ότι ενδεχομένως να το έχει σβήσει η μνήμη μου. Θεωρώ ότι η μνήμη μας “περιορίζει” κάποια πράγματα, χωρίς να υπάρχει εξωτερική παρέμβαση, το κάνει γιατί είναι πολύ σοκαριστικό.

Δεν μπορείς να το αντέξεις. Από τη μία, λέω ευτυχώς που δεν το θυμάμαι, από την άλλη δυστυχώς, γιατί με στενοχωρεί. Ίσως έτσι έβλεπα ποιος ήταν. Όταν έγινε αυτό και δεν βρέθηκε ο οδηγός, είχα μία περιγραφή: είναι ένα άσπρο φορτηγάκι. Μέσα μου έβριζα τον οδηγό του. Αλλά ποιον έβριζα; Κάτι είχα δει, αλλά δεν θυμάμαι.

Θέλω να το ξεχάσω, θυμάμαι δεν θυμάμαι, έχουν περάσει επτά χρόνια. Όλα αυτό το βιώνω, είτε έτσι, είτε αλλιώς. Δεν αλλάζει κάτι. Είναι η πραγματικότητά μου. Δεν έλαβα αποζημίωση, αλλά πήρα αγάπη από τον κόσμο και βοήθεια και πρέπει να είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Όσο για τα υπόλοιπα; Δεν θέλω να ζορίζομαι ψάχνοντας το γιατί.

Τότε σκέφτηκα ότι ο Θεός με ρώτησε τι θέλω “το πόδι ή τη μουσική;”. Και εγώ του απάντησα, “τη μουσική“ και του έδωσα το πόδι μου. Και έτσι δικαιολόγησα μέσα μου ότι αυτός είναι ο λόγος. Και έτσι το ξεπερνάω μέχρι σήμερα».

Τι σε βοήθησε περισσότερο να επανέλθεις στη ζωή σου;

«Το μυαλό μου. Ότι και αν μου συμβαίνει, κανένας ψυχολόγος και κανένας ψυχίατρος, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να με βοηθήσει. Μόνο εγώ μπορώ να με βοηθήσω. Μετά το ατύχημά είδα τον εαυτό μου στην πλευρά που με παίρνει από κάτω, με είδα στον πάτο. Με το που μου είπανε ότι δεν έχω πόδι, είπα τώρα θα σας πάρω… κεφάλια. Το πήρα και το “γύρισα” όλο. Ότι και αν έχω κάνει, είμαι εγώ. Εγώ το γύρισα! Όποιος πάθει ένα αντίστοιχο πρόβλημα, όσους ψυχολόγους και αν δει, μόνος αυτός μπορεί να επανέλθει.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο ψυχολόγος – Θοδωρής Αγγελόπουλος – με βοήθησε, αλλά αν εγώ δεν θέλω να αλλάξω, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!

Αν σε πάρει από κάτω, τελείωσες! Εκείνη τη στιγμή, την πρώτη στιγμή, θα το αλλάξεις. Μετά ίσως και να μπορείς να το κάνεις, αλλά είναι πιο δύσκολο».

Μετά το ατύχημα έχεις αποκτήσει και άλλο ένα πέπλο ρατσισμού;

«Μπορεί να υπάρχουν άνδρες που έχουν χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης και νομίζουν ότι εγώ μπορεί να είμαι μαζί τους, επειδή έχω ένα θέμα. Είτε είσαι ψηλά, είτε χαμηλά, θα σε δουν με το δικό τους μάτι.

Αλλά απ’ αυτό πήρα ώθηση. Αν άρεσα μία φορά και ήμουν σέξι μία φορά, τώρα είμαι δέκα! Έτσι αισθάνομαι. Και δεν είχα κανένα πρόβλημα σε όλο αυτό, ούτε μου στέρησε κάτι. Μου έδωσε και παραπάνω απ’ αυτό που είμαι.

Αλλά αυτό έχει να κάνει με εμένα, πως νιώθω. Οι σχέσεις που είχα μετά το ατύχημα, δεν το έβλεπαν καν».

«Είναι μία flat εποχή, όπου κινδυνεύουμε να χάσουμε τα συναισθήματά μας»

Πάμε στη μουσική… Τι ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό;

«Μέσα στην καραντίνα, όπου ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη, έγραψα ένα κομμάτι. Ήταν αληθινό, ένιωσα πολλά πράγματα, τα οποία και έβαλα στο χαρτί. Είμαι πολύ περήφανη. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει, λέγεται “Αλλού”. Ετοιμάζουμε και το βίντεο κλιπ. Το τραγούδι έχει να κάνει με τη διαφορετικότητα και με την αγάπη. Τα δύο στοιχεία που το χαρακτηρίζουν. Επειδή γράφτηκε από αγάπη και εγώ δεν είμαι τόσο συνηθισμένη, έχουν δέσει εξαιρετικά. Θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα. Ο Μιχάλης Ζέης έχει κάνει την παραγωγή του κομματιού, σε δικούς μου στίχους και μουσική.

Το τραγούδι είναι κάτι που δεν περιμένει ο κόσμος από εμένα. Θα δείξει εκτός από τη δύναμη της ψυχής μου και τι καλλιτέχνης είμαι μουσικά.

Θα εμφανιστώ στο Drunk Duck στις 22 του μήνα, όπου θα γιορτάσω και τα γενέθλιά μου σε ένα live πάρτι και σας περιμένω όλους να σβήσουμε μαζί τα κεράκια μου!».

Η ζωή που ζεις είναι ένα παράδειγμα προς όλους. Σπουδάζεις, εργάζεσαι, πώς δένουν όλα αυτά;

«Δεν πίστευε κανείς ότι θα πήγαινα σε μία σχολή για να μάθω μία τέχνη. Έχω δει πολλά πράγματα και εκεί. Έχω βγει μπροστά, έχω μιλήσει, έχω καταφέρει να είμαι πρόεδρος φέτος!

Νιώθω ότι έχω χρέος απέναντι σε αυτά τα παιδιά και στον ίδιο μου τον εαυτό για να υπάρχει μία επαγγελματική αποκατάσταση. Γιατί αν λέμε ότι κάνουμε δύο χρόνια σε μία σχολή και λαμβάνουμε κάποια χρήματα, δεν έχει κάποιο αποτέλεσμα. Μετά αυτά τα παιδιά που πάνε; Κλείνονται στο σπίτι τους και κλαίνε τη μοίρα τους; Αυτό πρέπει να το δούμε, ως κοινωνία, ως πολιτεία.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός πρέπει να πάψει για όλους. Πρέπει να ενωθούμε, να κοιτάξουμε τα πράγματα με αγάπη. Χαίρομαι που συμβαίνουν όλα αυτά τώρα και βγαίνει το σκοτάδι μπροστά, γιατί μέσα απ’ αυτό θα ανατείλει το φως. Αυτό χρειαζόμαστε. Ζούμε σε μία εποχή σκοταδισμού. “Πολεμούν” την τέχνη, προσπαθούν να κλείσουν στόματα, να σταματήσουν ανθρώπους να αγωνίζονται. Να μην έχουμε ιδανικά. Είναι μία flat εποχή, όπου κινδυνεύουμε να χάσουμε τα συναισθήματά μας. Ζούμε τη χειρότερη περίοδο της ανθρωπότητας, με διαφορά».

Γιατί η Ελλάδα είναι τόσο “κακή” απέναντι σε ανθρώπους με ανάγκες;

«Έχει να κάνει με την Παιδεία μας, την οικογένειά μας και τον τρόπο που μεγαλώνουμε. Δυστυχώς, η Ελλάδα είναι αρκετά πίσω σε ότι αφορά τους ανθρώπους με ιδιαίτερες ικανότητες.

Πρέπει να μάθουμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με αγάπη».

Ευχαριστούμε την Daphne Valente για το υπέροχο φόρεμα

Από την συλλογή Spring/Summer 2022: Midsummer night’s dream

Ευχαριστούμε τους:

• Ερωτόκριτο Κυμιωνή
• Μαρία Νικολάου – Rehabline
• Ιωάννη Πέρο – Δερματολόγος
• Styling: George Charalampidis
• Make up artist : Γωγώ Κολοβού
• Hairstylist : Νάσσο Κατσιαδράμη
• Επικοινωνία : Σάντυ Γκαβέρα