Τα ποιήματα της Ayat: Μιλώντας σε όσους βλέπουν και δεν μπορούν να ακούσουν

Μου είπαν είσαι καλά. Ποια είμαι εγώ;

Και εγώ είμαι αυτή που δεν αναγνωρίζει τη θλίψη από τη χαρά.

Ήθελα να μάθω τη γραφή όμως το μολυβί μου ήταν δεμένο με αλυσίδες.

Αναρωτήθηκα ποσό καιρό ακόμα θα συνεχίσω να ζω έτσι.

Και έκλαψαν τα μάτια μου όπως κλαίνε τα σύννεφα όταν μαζεύονται.

Ευχήθηκα να ζήσω μια ζωή ελευθερίας αλλά έζησα μια ζωή στον πόλεμο.

Και ζωγράφισα τη ζωή μου στις πέτρες και έκλαψα οδυνηρά.

Και τα μάτια μου δάκρυσαν τόσο πολύ που έχασαν την όραση τους σαν την εγκλωβισμένη μου ψυχή.

Ήθελα τα μάτια μου να τη δουν μα εξαφανίστηκαν και αυτά.

Έγραψα αυτά που βλέπω παρόλο που δεν ξέρω να γράφω.

Και έγραψα για αυτούς που βλέπουν και δεν μπορούν να ακούσουν.

Και μου λένε παρόλα αυτά είσαι καλά.

Και ξαναρωτώ ποια είμαι εγώ;

Είμαι εδώ, είμαι εδώ, δεν με βλέπεις;

Είμαι απλά ένα παιδί και φωνάζω, δεν με ακούς;

Παρόλο που είμαι μικρή,

Η πληγή μέσα μου μεγαλώνει.

Προσπαθώντας να πραγματοποιήσω το όνειρό μου,

Με έχουν ξεχάσει;

Δεν είμαι παρά ένα παιδί, κανένα άλλο πλάσμα.

Νιώθοντας κενή σαν νεκρή, γιατί συνεχίζω να υποφέρω σ’ αυτή τη ζωή;

Μένοντας σε μια φρικτή σκηνή,

Γιατί συνεχίζεται να μου συμπεριφέρεστε σαν παράσιτο;

Το καλοκαίρι ζεσταίνομαι υπερβολικά,

Το χειμώνα υποφέρω από το κρύο,

Διερωτώμαι είμαι πραγματικά εγώ η κάποιος άλλος;

Έχοντας ήδη αντιμετωπίσει την σκληρότητα των προηγουμένων χειμώνων, κατέληξα να είμαι εγώ ο χειμώνας.

Αντιμετωπίζοντας αμέτρητες δυσκολίες.

Απέδρασα από το να είμαι χωρίς σπίτι, καταλήγοντας να είμαι ξένη σε μια ξένη γη.

Σε μια προσπάθεια να βρω κάποιον να με καταλάβει, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα.

Και έγινα ένα ανήμπορο παιδί, υποφέροντας ακόμα.

Δεν ζητώ τίποτα πάρα την παιδική μου αθωότητα.

Τι νομίζετε, αξίζει να υποφέρεις για όλα αυτά;