Δ. Σεβαστάκης- Η κοινωνική συνοχή είναι η προϋπόθεση για την ανάπτυξη

Η ομιλία του Βουλευτή ν. Σάμου κ. Δημήτρη Σεβαστάκη επί του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης «Ρύθμιση οφειλών προς τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης, τη Φορολογική Διοίκηση και τους Ο.Τ.Α. α’ βαθμού, Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις Δημοσίου και λοιπές ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές διατάξεις, ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων και άλλες διατάξεις» και τα νέα κοινωνικά μέτρα .

Αναλυτικά:

Το κράτος πρόνοιας, δηλαδή η οργανωμένη και ισόρροπη διασπορά κοινωνικού αγαθού, υγείας, παιδείας κ.λπ., θεωρείται ακριβή, θεωρείται ότι επιβαρύνει την ανάπτυξη. Οι σχολές σκέψεις που οργανώνονται γύρω από αυτήν την αντίληψη θεωρούν ότι υπάρχει ένα αναπτυξιακό σφρίγος, υπάρχει ένας καπιταλισμός ο οποίος παράγει πλούτο. Αυτό ανεβάζει το οικονομικό επίπεδο ολόκληρου του λαού και επομένως μπορεί ο λαός να αγοράζει υπηρεσίες παιδείας, υπηρεσίες υγείας, δημόσιου χώρου, μετακίνησης κ.λπ. Αυτές τις σχολές σκέψης θεωρούμε ότι τις τσουβαλιάζουμε γύρω από τον γενικόλογο όρο «νεοφιλελευθερισμός». Στην ελληνική εκδοχή του αυτή η σύλληψη είναι μυθολογική, είναι μια κατασκευή, ακόμα κι αν την εκφωνεί ένας εχέφρων του αστικού χώρου, όπως ο κ. Σταϊκούρας, ένας μετρημένος άνθρωπος. Είναι μια μυθολογική κατασκευή, διότι δεν υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πάρα πολλές δεκαετίες, παραγωγικό σφρίγος και επομένως δεν υπάρχει συλλογικά παραγόμενος πλούτος. Υπάρχουν τρόποι να παράγεις, να δημιουργείς ρυθμούς ανάπτυξης, οι οποίοι όμως δεν έχουν σχέση με την παραγωγική ταυτότητα της χώρας, με τον πραγματικό δηλαδή πλούτο της χώρας. Η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας ήταν επακόλουθο της κατάρρευσης του δημόσιου πλούτου, ήταν επακόλουθο της χρεοκοπίας.

Νομίζω ότι σήμερα μπορούμε με διαφορετικό τρόπο να κοιτάμε, με διαφορετικούς βαθμούς αισιοδοξίας, το θεμελιώδες πρόβλημά μας. Υπάρχει μια άλλη αντίληψη, διαφορετική από αυτή τη σχολή σκέψης που λέει ότι, αν έχεις χρήματα, αγοράζεις παιδεία ή υγεία. Λέει η άλλη αντίληψη ότι κερδοφόρος δεν είναι μόνο η επιχειρηματική επιτυχία, αλλά είναι η ανάκτηση της κοινωνικής συνοχής, ότι η κοινωνική συνοχή, το να μπορέσεις να σώσεις δηλαδή τον αφανισμένο, είναι μορφή συλλογικής κερδοφορίας, μιας διαφορετικού τύπου κερδοφορίας, όχι άμεσα οικονομικής, αλλά έμμεσα οικονομικής. Η κοινωνική συνοχή είναι η προϋπόθεση για να υπάρξουν και αναπτυξιακοί ανασχεδιασμοί και παραγωγικοί αναπροσανατολισμοί. Αυτός που βγάζει περισσότερα μπορεί να μετριάσει το κέρδος του, το περίσσευμά του, βοηθώντας τον αδύναμο, αυτόν που είναι εκτός συστήματος. Αυτό λέει αυτή η αντίληψη.

Υπάρχει αντίλογος, ότι αυτό είναι ζημιογόνο, ότι δημιουργεί φρένο. Νομίζω ότι η διεθνής πείρα, η διεθνής εμπειρία, η βιβλιογραφία μας λέει ότι όχι, το να πετάξεις το ένα τρίτο της κοινωνίας ή το μισό της κοινωνίας εκτός συστήματος δεν είναι απάντηση. Το να κρατήσεις κάποιους πόρους θεμελιώδους αστικού κράτους, μέριμνας και πρόνοιας, ενεργούς, ότι αυτό δημιουργεί σε βάθος χρόνου μεγαλύτερες αναπτυξιακές ροπές και δίνει διέξοδο, τουλάχιστον ιδεολογική και συναισθηματική διέξοδο. Τα μέτρα λοιπόν, συνδεόμενα ή όχι σε ένα συνεχές, όπως εντόπισε στην πάντα εύστοχη και ζυγισμένη κριτική της η κ. Λυμπεράκη, στην ομιλία της, «κερδίζοντας της αμεριμνησία», ναι βεβαίως δικαιούμαστε να κερδίσουμε ή να διεκδικήσουμε μια νέα αμεριμνησία, όχι αμνησία όμως, όχι να ξεχάσουμε το θεμελιώδες παραγωγικό μας ελάττωμα, αυτό που μας βύθισε εδώ και τριάντα χρόνια σε μια ψευδή ευωχία και στο τέλος στη χρεοκοπία.

Λέω λοιπόν ότι τα μέτρα ανήκουν στην άλλη κατεύθυνση, στην κατεύθυνση της επούλωσης, της ανάκτησης του δημόσιου χώρου. Είναι μια μεταφορική έννοια του δημόσιου χώρου να μπορεί κάποιος να διασώζεται και να επιζεί και να χαίρεται τις «υπηρεσίες» -εντός εισαγωγικών, κακός ο όρος- παιδείας, υγείας και δημόσιου χώρου. Αυτή λοιπόν είναι η πραγματική επανοικειοποίηση του προγράμματος. Για πάρα πολλά χρόνια, για τέσσερα χρόνια, γινόταν κριτική ότι δεν είσαι ιδιοκτήτης του προγράμματος. Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας η κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι «δεν μπορείτε να εφαρμόσετε το πρόγραμμα ανάκτησης της οικονομικής κανονικότητας, γιατί δεν είστε ιδιοκτήτες του, δεν το πιστεύετε ιδεολογικά». Η πραγματική λοιπόν επανοικειοποίηση του προγράμματος είναι αυτή που αποπειρώνται τα μέτρα, τα οποία, όπως και να το κάνει κανείς και μέσα από την αντιπολιτευτική πλειοδοσία, δεν μπορεί παρά να δεχθεί κανείς ότι είναι σε μια θετική κατεύθυνση. Δηλαδή και η μονιμοποίηση της 13^ης σύνταξης –βεβαίως έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος των πόρων τους, όπως τους έχει χάσει η χώρα, δεν μπορεί να τους χάνει η χώρα και να μην τραυματίζεται κανείς- όμως αυτό δηλώνει μια στροφή. Ή οι συντάξεις χηρείας, δηλαδή αμυντικά μέτρα, που όμως συντείνουν σε αυτό που όλοι θέλουμε.

Δεν θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να διακόπτει ο κύριος Πρόεδρος, γιατί κλείνω την ομιλία μου πριν περάσει το επτάλεπτο της επιείκειας, αλλά νομίζω ότι αυτόν τον χώρο επιείκειας τον κερδίζουμε συλλογικά. Θα ήθελα η Αντιπολίτευση να αντιπροτείνει συγκεκριμένα αντίμετρα και όχι να προσπαθεί να κρύψει το ότι είναι προφανώς σε μια σωστή κατεύθυνση, θετική κατεύθυνση, υποβοηθητική κατεύθυνση της μικρής, αμυντικής οικονομίας αυτά που προτείνει η Κυβέρνηση. Θα ήθελα μια τέτοια αντιπολίτευση και μια τέτοια διοίκηση της χώρας. Έτσι κι αλλιώς, το στοίχημα της ανάκτησης της παραγωγικής ταυτότητας και το ζήτημα της ανάκτησης της αυτοεκτίμησης είναι μπροστά μας.

Ένα μεγάλο μέρος της χρεοκοπίας είναι ιδεολογική, είναι συναισθηματική, και οφείλουμε και προς αυτή την πλευρά να δώσουμε απαντήσεις σαν πολιτικό σύστημα.