Σεβαστάκης Δημήτρης: Αναδρομές, τύψεις, ελπίδες

Δεν είναι ίσως το πιο κατάλληλο κείμενο για να κλείσει το 2017, ίσως όμως και να με επηρέασε το SMS της Φωτεινής. Με ρώτησε αν αναγνωρίζω πουθενά την ελπίδα του Γενάρη. Μου έγραψε για το ΕΚΑΣ της μητέρας της και για τον γιο της που, αν και γόνος αριστερής οικογένειας, πορεύεται αλλού κ.λπ.

Ίσως είναι άδικο ένα τέτοιο μήνυμα για τη δουλειά που έχει γίνει και στον χώρο της Υγείας, της Παιδείας, των ευρωπαϊκών και εθνικών προγραμμάτων, των αγροτικών, για τη δουλειά στις πολιτικές πρόνοιας, εξωτερικών, δημόσιου χώρου, δικαιωμάτων κ.λπ. Όμως, ακόμα και η υπερβολή είναι πεποίθηση, είναι οντότητα, βασανίζει. Καταλαμβάνει χώρο στην ψυχή του πολίτη. Το γράφω γιατί υπάρχουν και μερικοί ανόητοι (από την από δω πλευρά) που ευθυμούν, που χαριεντίζονται με τη μονοδιάστατα εύθυμη πλευρά της ζωής. Που νομίζουν ότι η γρήγορη αξιολόγηση ή η μεγαλύτερη διεθνής βεβαιότητα για την Ελλάδα είναι τελεσίδικη έξοδος από τις δυσκολίες. Θεωρούν πως τέλειωσε το τούνελ ή ότι με την έξοδο από τη σκληρή μνημονιακή επιτροπεία θα υπάρξει μια σχεδόν αυτόματη αυτονόμηση. Είναι σίγουρο ότι νιώθουν την πίεση από το χαμηλό επίπεδο της αντιπολίτευσης, τους πολιτικαντισμούς πολλών αντιπάλων και θέλουν επιτέλους να αναπνεύσουν, να νιώσουν ότι «τη βγήκαν» στους κακοπροαίρετους, στους κάφρους του μηδενισμού. Που θέλουν να νιώσουν ότι ο τελευταίος λόγος είναι δικός μας.

Ναι, συχνά θέλεις απλώς ν’ αντιδράσεις. Βρέχει, χιονίζει, βγάζει ήλιο, για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Πρέπει να παραιτηθεί και γιατί δίνει έκτακτα επιδόματα και γιατί δεν δίνει σε όλους. Να παραιτηθεί και γιατί πληρώνει και γιατί βάζει φόρους για να πληρώσει. Αυτή η μεταδιδόμενη αρρώστια, ιδίως από πολλούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αυτή η χαρμανιά για ανακατάληψη σε φέρνει στο αμήν. Όλα πιέζουν. Ιδίως οι πικρές, άδικες και μερικές φορές κανιβαλικές κουβέντες από παλιούς συντρόφους. Η αντίδραση, όμως, στην πίεση δεν μπορεί να είναι η απογείωση σε μια ψευδαισθητική ευτυχία. Γιατί τότε η ήττα θα είναι πολλαπλή. Γιατί σημαίνει ότι σε καθηλώνει η βία του πιο λαϊκιστικού και ιδιοτελούς αντιπολιτευτικού λόγου.

Σιωπή, δουλειά, υπομονή, τιμιότητα και στο έργο και στον λόγο. Ο μόνος τρόπος αυτή την περίοδο να γίνει πολιτική δεν είναι οι μεγαλοστομίες, αλλά η εγκράτεια, ο μετρημένος, χαμηλός λόγος. Είναι σίγουρο ότι ένα μέρος αυτών που «πληρώνουμε» πολιτικά είναι οι πολιτικές ευκολίες, οι μεγάλες κουβέντες, η αγωνία να εκστομίσουμε τον λόγο που θα χαροποιούσε τον ακροατή. Ακόμα συμβαίνει σε μερικούς: «Όπου να ‘ναι, τελειώνουν τα βάσανα».

Είπα, δεν είναι το πιο κατάλληλο κείμενο. Τελειώνει ακόμη μία δύσκολη χρονιά. Θέλουμε ένα ψήγμα ανακούφισης. Δεν κουβαλάμε προνομιακά και άτυχα την κακή μοίρα. Δεν είμαστε οι πρόθυμοι της Ιστορίας, οι αποφασισμένοι της συγκυρίας. Θέλουμε πράγματι να είμαστε φορείς της αλλαγής και όχι αυτοί που διαμοιράζουν τη χαρά, τις αποζημιώσεις για ζημιές που πιθανόν δεν έγιναν, για καλλιέργειες που ενδεχομένως ποτέ δεν υπήρξαν. Δεν είμαστε οι φέροντες δώρα. Είμαστε οι μέτοχοι και συνοδοιπόροι της σκοτεινιάς, της δυσκολίας και της ελπίδας. Είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσει ο πολίτης ότι είσαι δικός του, αυστηρός, όχι κόλακας της γκρίνιας του, αλλά ο σύντροφός του. Κι αυτό δεν γίνεται επιτηδευμένα ή με δεύτερες σκέψεις. Δεν μπορεί κανείς να ποζάρει την τιμιότητα. Η καλή χρονιά (η καλή μοίρα) κερδίζεται, δεν χαρίζεται.

ΑΥΓΗ