Ομιλία του Βουλευτή Σάμου – Η Δημοκρατία και ο πολιτικός πολιτισμός πρέπει να περιφρουρηθούν

Η ομιλία του Βουλευτή ν. Σάμου και Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων κ. Δημήτρη Σεβαστάκη, στα πλαίσια της συζήτησης και ψηφοφορίας επί της προτάσεως του Πρωθυπουργού για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην Κυβέρνησης.

«Η Δημοκρατία και ο πολιτικός πολιτισμός πρέπει να περιφρουρηθούν.

Ναι στο πολιτικό επιχείρημα, όχι στην αποδόμηση προσώπων»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχει σκιαγραφηθεί και προσδιοριστεί από πολλούς ομιλητές το κεντρικό επίδικο αυτής της τριήμερης διαδικασίας, που είναι η ιδιότυπη αποπολιτικοποίηση της συζήτησης, η μετακίνηση από την πολιτική επιχειρηματολογία, από την κριτική προς ειλημμένες πολιτικές αποφάσεις της Κυβέρνησης, από το επίπεδο δηλαδή της κριτικής της μετακίνησης στη στοχοποίηση προσώπων. Είναι προφανές ότι υπάρχουν μια σειρά από θετικά μέτρα όχι τόσο ή μόνο με τους όρους της λαϊκής ωφέλειας όσο με τους όρους της ανάκτησης της πολιτικής αυτοβουλίας. Παραδείγματος χάριν, η σε σημαντικό βαθμό συμβολική απεξάρτηση από την εργαλειοθήκη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι μια πράξη, είναι μια πολιτική χειρονομία συλλογικά κατακτημένη που θα έπρεπε να την υπερασπιστούμε ως πολιτικό σύστημα. Είναι ένα βήμα.

Η Κυβέρνηση ασκεί κάποιες πολιτικές, προτείνει κάποιες ιδέες, παίρνει ορισμένες αποφάσεις στις οποίες εγώ θα ήθελα να υπάρχουν οι αντι-αποφάσεις ή αντι-ιδέες. Αντί αυτού, έχουμε μία αλληλουχία -θα μου επιτρέψετε να πω- στοχοποιημένων προσώπων. Αντικαθίστανται, δεν είναι ένας. Κάθε φορά αναδύεται ένα πρόσωπο το οποίο στοχοποιείται και δεν είναι μόνο για να αγκιστρώσουμε τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, την ιδεολογική καταγωγή, την πολιτική καταγωγή του προσώπου, το οποίο το εκμηδενίζουμε, και να τα βυθίσουμε και τα δύο μαζί. Είναι νομίζω κάτι πολύ οριστικότερο και βαθύτερο.

Θεωρώ ότι αυτή η διασύνδεση προσώπου, το οποίο απαξιώνεται, και της πολιτικής καταγωγής του, αυτή η διασύνδεση δημιουργεί έναν πολιτικό αυτοματισμό, δημιουργεί στο πολιτικό σύστημα έναν απολιτικό αυτοματισμό, δηλαδή αυτόματα και παβλοφικά το πρόσωπο να συνδέεται με το κακό, το πρόσωπο να συνδέεται με ένα σύστημα ιδεών, με μία κυβέρνηση, με μια πολιτική επικράτεια και αυτόματα αυτό να συνδέεται με το κακό.

Νομίζω ότι αυτή η αλληλουχία είναι μια επικοινωνιακή επιλογή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης -κυρίως της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης- που αφήνει έναν ερειπιώνα. Η άποψη μου είναι ότι είναι τυφλή επιλογή μιας παροδικής τρίπλας, μιας παροδικής νίκης στις εντυπώσεις, αλλά που αφήνει έναν πολιτικό ερειπιώνα που θα τον βρούμε μπροστά μας.

Είναι σίγουρο ότι τον κριτικό πολίτη, τον πολίτη της οξυδέρκειας, της μνήμης, που σκέφτεται, που συνδυάζει, τον αποδυναμώνει μία τέτοια επιλογή. Αυτή η εξατομικευμένη επιθετικότητα τον αποδυναμώνει. Αυτός ο πολίτης ανεξαρτήτως του που ανήκει, σε ποιο κομμάτι της πολιτικής χωροταξίας ανήκει, είναι μέρος της πολιτικής ενδοχώρας της Αριστεράς, όχι γιατί έχει τα τυπικά ιδεολογικά γνωρίσματα της Αριστεράς, αλλά γιατί αποτελεί την προϋπόθεση της. Μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά κατέκτησε ποιοτικά χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά την περίοδο του βαθέως εκδημοκρατισμού της ελληνικής κοινωνίας που ήταν η μεταδικτατορία.

Όλο το πολιτικό σύστημα έκανε βήματα ωρίμανσης της Δημοκρατίας. Σε αυτά τα βήματα και σε αυτό το περιβάλλον η Αριστερά μπόρεσε να βαθύνει το λόγο της, μπόρεσε να ανατρέξει στην ιστορία της, να αναστοχαστεί, να διορθώσει, να κάνει φυσικά και λάθη. Εντούτοις, η ωρίμανση και εμβάθυνση κερδήθηκαν σε αυτή τη δημοκρατική επικράτεια. Αυτοτραυματίζεται σήμερα -όχι σήμερα μόνο με τη στενή ημερολογιακή σημασία, αυτή την περίοδο τραυματίζεται- νομιμοποιείται ο αντικοινοβουλευτισμός. Είναι τυφλή επιλογή. Νομιμοποιείται η κατάλυση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, με τα προβλήματα που έχει και με την κρίση που περνάει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτά είναι τυφλές επιλογές.

Μπορεί η πολιτική γραμματική και το πολιτικό συντακτικό των προεκλογών να το νομιμοποιούν, εγώ δεν το θέλω, δεν μου πάει. Και νομίζω ότι με πάρα πολλούς ανθρώπους που μιλάω εδώ, με πάρα πολλούς συναδέλφους όλων των κομμάτων, είμαστε σύμφωνοι. Είναι λάθος στρατηγική επιλογή.

Ήθελα να προχωρήσω με το άγχος της αυστηρότητας του Προεδρείου, αλλά θα είμαι συνεπής ότι αν η Αριστερά ή η Κυβέρνηση ή ο εχέφρων δημοκρατικός πολίτης προσχωρήσει σε αυτήν τη λογική, τη λογική της προσωπικής αποδόμησης, της αποδυνάμωσης του προσώπου, της ηθικής απαξίωσης του προσώπου, φοβάμαι δεν προσχωρεί μόνο ή δεν δεσμεύεται μόνο από την ένδεια των επιχειρημάτων, νομίζω ότι προσχωρεί σε μία επιλογή, η οποία αποτελεί τον ορισμό της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα το δούμε στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών.

Δεν έρχονται οι ακροδεξιοί, δεν επεκτείνεται η ακροδεξιά, διευρύνεται η άτυπη, η ασυνείδητη ακροδεξιά, διευρύνεται στο μικροαστικό κοινό, στον μέσο πολίτη. Κι αυτή την άτυπη και δύσκολα αντιμετωπίσιμη ακροδεξιά, με αυτές τις αστόχαστες επιλογές, νομίζω ότι την νομιμοποιούμε. Έχω την αίσθηση ότι μπορούμε να διαφοροποιήσουμε τη γλώσσα μας, μας συμφέρει η πολιτική αντιμαχία, μας συμφέρει το πολιτικό επιχείρημα. Και νομίζω ότι με αυτό δυναμώνουμε όλοι συλλογικά, χωρίς να αφήσουμε τον πολίτη να δραπετεύσει στο πουθενά, όπως τον ωθούμε αστόχαστα σήμερα, τουλάχιστον μερικές, πολιτικές δυνάμεις και τουλάχιστον μία αντιπολιτευτική, ένας αντιπολιτευτικός δογματισμός.

Ευχαριστώ.