Σεβαστάκης- Συνεχίζουμε με πείσμα, σε πείσμα πολλών – αυτό είναι η νίκη

Γράφει στην Αυγή ο Δημήτρης Σεβαστάκης.

Είναι η μητέρα όλων των μαχών; Κατά την άποψή μου, όχι. Είναι μια σημαντική μάχη στη μακρά πορεία ενός δύσκολου πολέμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και εγκαταστάθηκε ως μεγάλη δύναμη που μεταρρυθμίζει και αναθεωρεί πολλά στερεότυπα, τόσο της παραγωγής, της πολιτικής, όσο και της διοίκησης της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κριθεί με τους οργανωτικούς όρους των αντιπάλων του. Δεν έχει (ακόμα) ως συνεκτικό στοιχείο του το «να μπω στο κόμμα να κάνω τη δουλειά μου». Είναι ένα πλατύ, αντιφατικό αλλά δυναμικό πολιτικό ρεύμα που έχει να απαντήσει στα αναπάντητα, ιστορικά εν τέλει, ερωτήματα. Μπορεί μια μικρή ομάδα να ελέγχει το πολιτικό χρήμα με όρους ατομικού συμφέροντος;

Μπορεί να χτίζεται εξωτερική πολιτική και άμυνα με βάση τους προμηθευτές, τους αντιπροσώπους και τις δουλειές; Μπορεί να διαστρέφεται επ’ άπειρον η στελέχωση του δημόσιου χώρου με τα «δικά μας παιδιά» κόντρα σε οποιοδήποτε εργαλείο αξιολόγησης; Αλλά επίσης μπορεί να απαιτώ ως δικαίωμα, ό,τι μου καπνίσει, όποια στιγμή μου έρθει, αντίθετα με άλλους κλάδους, ανεξάρτητα από άλλους πολίτες;

Μπορώ να απαιτώ το δίκιο της γενιάς μου, έτσι, ασύνδετα από την εργασιακή δυνατότητα του νέου; Υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντήσεις, δύσκολα, μετριάζοντας ίσως την απαίτησή σου, οργανώνοντας τη διεκδίκησή σου, στο βαθύ συλλογικό δίκιο και όχι στο, ισχυρό στιγμιαία, κλαδικό δίκιο.

Ναι, είναι ερωτήματα που σχετίζονται με τη σάπια διοίκηση που εγκαταστάθηκε από το παλαιό πολιτικό σύστημα (κι εμείς νωθροί, αργήσαμε ή διστάσαμε) και που με επιθετικότητα διεκδικεί την επάνοδο ως μορφή ρεβάνς. Όμως είναι τεράστιο λάθος να αυταξιολογείσαι αφαιρώντας τις μεγάλες επιτυχίες. Ότι καταφέρεις να συγκροτήσεις ένα μεγάλο πόλο, διάδοχο της δημοκρατικής παράταξης, κληρονόμο πολλών ρευμάτων της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, του δημοκρατικού Κέντρου, ακόμα και του συντηρητικού μέσου πολίτη, που θέλει αξιοκρατία και ηρεμία στη ζωή του.

Πρέπει βέβαια να ξεπεράσουμε με ηρεμία και δικούς μας ακαδημαϊσμούς και δικά μας στερεότυπα. Ακόμα κι αν υπάρχουν σύντροφοι που δεν χωράει ο νους τους την άλλη άποψη, τη διαφορετική θέση, ακόμα κι αν έχουμε βρεθεί μπροστά σε πολιτικές υστερίες στην θέση έλλογων διαφωνιών, ακόμα κι αν έχουμε βρεθεί σε βλακοσυνωμοσίες για τη μοιρασιά του τίποτα. Πρέπει «ήσυχα κι απλά» να δούμε τη μεγάλη εικόνα και να χτίσουμε τη μεγάλη απεύθυνση.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι, εγώ ο φύσει απαισιόδοξος, που διακρίνω το μικρό φως στο δάσος, το σούρουπο. Τότε που δεν ξεχωρίζεις τον θάμνο από τον τσάκαλο, το πευκαρούνι από τον γέρο, βλέπεις τη νύχτα πηχτή και λιγόλογη, έχεις αργήσει, πιο γρήγορα – σε λίγο θα χαθείς. Ε, εκεί πρέπει ν’ ακούσεις πιο προσεκτικά πώς αλλάζει ο θόρυβος στα πεύκα, πού αχνοφέγγει, πού αραιώνει το σκοτάδι.

Αυτή η μεγάλη επένδυση ενός σημαντικού τμήματος του λαού σ’ εσένα είναι ένα πολιτικός θησαυρός που έχουμε καθήκον να τον περιφρουρήσουμε. Όχι μαχαιρώματα, όχι εσωτερικές διαπραγματεύσεις, ορθή, ψύχραιμη κριτική αποτίμηση, ανασχεδιασμός, ανασύνταξη, δουλειά. Έχουμε πολλή δουλειά, έχουμε πολλές υποχρεώσεις (πέρα από πίκρες, πέρα από άκομψες ή ηλίθιες στιγμές, πέρα από ανεξήγητη σπατάλη πολιτικών πόρων, πέρα από αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές προς συντρόφους και αξίες). Αυτή ακριβώς είναι η νίκη, η υποχρεωτική επιτυχία, η περίσκεπτη χαρά. Συνεχίζουμε με πείσμα, σε πείσμα πολλών…