Σταμάτης Βελακούλης: Η αναπηρία φτωχοποιεί, απομονώνει και πολλές φορές στιγματίζει

Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να μιλήσω για κάποια πράγματα που κρατάω καιρό μέσα μου.

Λοιπόν τις τελευταίες μέρες ούτε εγώ μπορώ να ανασάνω. Αυτό γιατί δεν αντέχω την αδικία. Δεν αντέχω να νιώθω ανθρώπους γύρω μου να σηκώνουν σταυρό και να μην βλέπουν βοήθεια από πουθενά. Όταν πριν 2 χρόνια μπήκα ουσιαστικά στον αγώνα για την αναπηρία κάποιοι με ρώτησαν “με ποια παράταξη κατεβαίνεις;” Εύλογο ερώτημα για κάποιους μιας και γι αυτούς, για να κόπτεσαι για τα κοινά, κάπου αποβλέπεις και θες να δημιουργήσεις “πελατολόγιο”.

Όσες φορές λοιπόν ερωτήθηκα, τόσες έδωσα αρνητική απάντηση, ακόμα μια και τελευταία εδώ, για όσους έχουν αυταπάτες. Ποτέ μου δεν θα πολιτευτώ, ούτε θα αβαντάρω κανέναν. Η θέση μου είναι αλλού και τα κίνητρα μου διαφορετικά κι αυτό το γνωρίζουν όσοι με ξέρουν καλά. Επίσης το χαρτί της αναπηρίας στην πολιτική είναι χιλιοπαιγμένο και πλέον αρχίζει να καίγεται. Οι δύσπιστοι μπορούν να το κρατήσουν, ελπίζοντας να τους χρειαστεί.

Τώρα όσον αφορά το κομμάτι της ευαισθησίας – ευαισθητοποίησης, συγκινητική είναι η ανταπόκριση της τοπικής μας κοινωνίας όταν κάποιος συμπολίτης μας χρειάζεται οικονομική βοήθεια και υλικά αγαθά, όμως όταν το ζητούμενο είναι τα κατοχυρωμένα δικαιώματα και η απαίτηση τους απο τις τοπικές αρχές το πράγμα αλλάζει. Τότε μένουμε μόνοι. Απελπιστικά μόνοι. Το κοινωνικό και πολιτικό κόστος μιας τέτοιας διεκδίκησης, στα όρια της αντιπαράθεσης, για πολύ κόσμο υπερβαίνει το οποίο οικονομικό κόστος εχει μια δωρεά.

Έτσι, συγκεντρώνουμε χρήματα και αγαθά για οικογένειες, ακόμα και εκτός Σάμου και πολύ καλά κάνουμε, αλλά αφήνουμε μια μητέρα να παίρνει το 15 ετών ανάπηρο παιδί της στα χέρια για να το βάλει στη θάλασσα, χωρίς καμία βοήθεια, το αίτημα της για μια ράμπα που θα την διευκόλυνε να μην βρίσκει ανταπόκριση, ενώ η μοναδική παραλία που της παρείχε κάποια πρόσβαση σκάφτηκε, κάνοντας της πρόσβαση ακόμα πιο δύσκολη και επικίνδυνη γι αυτή και το παιδί της.

Επίσης οι θεραπείες είναι περιορισμένες και δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ελάχιστο των αναγκών του. Για την αποκατάσταση και την παρακολούθηση της κατάστασης του παιδιού απαιτούνται χρηματικά και ψυχικά αποθέματα από την οικογένεια, τα οποία εξαντλούνται κάθε φορά που πρέπει να ταξιδέψουν και ταξιδεύουν συχνά. Πως επιτρέπουμε να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Κάποιοι από εμάς έχουμε χάσει τον ύπνο μας με αυτή την περίπτωση και με άλλες ακόμα.

Για πόσο συμπολίτες μας θα κουβαλάνε σταυρό και θα σταυρώνονται καθημερινά; Για πόσο θα παριστάνουμε τους Ιούδες ότι τάχα δεν γνωρίζουμε; Η αναπηρία φτωχοποιεί, απομονώνει και πολλές φορές στιγματίζει. Γι αυτό προσπαθώ, όπως μαζι μου προσπαθούν και άλλοι και προσπαθούμε και για σένα, που η αναπηρία δεν σε έχει αγγίξει. Εύχομαι να μην σ αγγίξει, αλλά ξέρεις, κάποιους θα τους αγγίξει και δεν ειναι θέμα τύχης, αλλά αμείλικτης στατιστικής.

Έτσι λοιπόν ίσως να παλεύουμε και για σένα, τον συγγενή σου, τον φίλο σου, που κάποια στιγμή θα βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς και που αν δεν βάλουμε όλοι πλάτη, γνωρίζω και γνωρίζεις ότι η θέση αυτή θα είναι δύσκολη και άβολη.