43ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο Μονοκάμπι Ικαρίας

Σημαντικό σταθμό στις κεντρικές εκδηλώσεις του 43^ου  Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή,  που γίνονται σε όλη την Ελλάδα, αποτέλεσε και αυτή που έγινε στις 11 Αυγούστου στο Μονοκάμπι της Ικαρίας. Ο χώρος δεν επιλέχτηκε τυχαία:  Μετά από πρόταση της Κομματικής Οργάνωσης Ικαρίας του ΚΚΕ, επανεκδόθηκε από την «Σύγχρονη Εποχή», το εξαντλημένο εδώ και πολύ καιρό, βιβλίο «Ικαρία – Ο Κόκκινος Βράχος», του συντρόφου Αντώνη Καλαμπόγια μέλος της Κ.Ε του Κ.Κ.Ε, ένας από τους αλύγιστους της ταξικής πάλης και των «τελευταίων 9 μαχητών του Δ.Σ.Ε».

Η προφεστιβαλική εκδήλωση συνδυάστηκε με την παρουσίαση της επανέκδοσης, στην ιδιαίτερη πατρίδα του αγωνιστή, κομμουνιστή.

Το περιεχόμενο της εκδήλωσης, το πλήθος κόσμου που κατέφτασε από κάθε γωνιά του «Κόκκινου Βράχου» με τον πρώτο λόγο να έχει η νεολαία, κατακλύζοντας τον όμορφο χώρο που είχε διαμορφωθεί κάτω από τα πλατάνια,  ανέδειξαν την προφεστιβαλική σε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα του νησιού.

«100 χρόνια από τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο “Το μέλλον δεν θα ‘ρθει από μονάχο του… αν δεν πάρουμε μέτρα και εμείς” (βλ. Μαγιακόφσκι)», ήταν το πανό που δέσποζε στο χώρο  μεταφέροντας το αισιόδοξο μήνυμα του Φεστιβάλ. Παράλληλα λειτουργούσαν 3 μεγάλες εκθέσεις:  Η  1^η  με ντοκουμέντα – έγγραφα από τον φάκελο του Αντώνη Καλαμπόγια μαζί με φωτογραφίες από τον Δ.Σ.Ε στην Ικαρία, η 2^η  αφιερωμένη στην Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και βέβαια η έκθεση προοδευτικού βιβλίου.

Το «άνοιγμα» της εκδήλωσης  έγινε με την  παρουσίαση της επανέκδοσης του βιβλίου «Ικαρία – Ο Κόκκινος Βράχος» από τον Νίκο Λαρδά, μέλος του Γραφείου της Τ. Ε. Ικαρίας – Φούρνων, ενώ παρόντες στην εκδήλωση ήταν η σύζυγος του Αντ. Καλαμπόγια και τα παιδιά του. Όπως ανέφερε,

« Η πρόταση της ΚΟ Ικαρίας για την επανέκδοση του βιβλίου, έρχεται να συμπεριληφθεί στη προσπάθεια του Κ.Κ.Ε και της Κ.Ν.Ε να ανοίξει πλατιά σε όλη την Ελλάδα όπως και στα νησιά μας, η αγωνιστική ιστορία του λαού μας και συγκεκριμένα η εποποιία του Δ.Σ.Ε. Ειδικά αυτή η επανέκδοση  ήταν για την Κ.Ο. μία υποχρέωση απέναντι στην ιστορία του Κόμματος, στο νησί, για να μπορούν οι άνθρωποι του μόχθου στη Νικαριά και οι νεώτερες γενιές να γνωρίσουν τα γεγονότα της λαϊκής επανάστασης 1946 – 49 στην Ικαρία, όπως αναφέρει στο βιβλίο ο σ. Καλαμπόγιας, που αναδεικνύουν την περήφανη και ηρωική ιστορία αυτού του νησιού, τους ακατάλυτους δεσμούς που το συνδέουν με το  ΚΚΕ και φωτίζουν το μονοπάτι για τις νεώτερες γενιές. Το Κόμμα μας καταγράφει την ιστορία, αναδείχνει την ιστορική της σημασία και αξία, βγάζουμε συμπεράσματα και διδάγματα. Συνεχίζουμε το δρόμο που άνοιξαν οι κομμουνάροι του Παρισιού, οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία»

«Ο σημερινός κόσμος μπορεί, πρέπει και θα αλλάξει, ο τροχός της ιστορίας, της κοινωνικής εξέλιξης δεν σταματάει εδώ, σε αυτό το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα, αλλά προχωράει όταν ο ίδιος ο λαός το αποφασίσει, είναι το ελπιδοφόρο, ανατρεπτικό μήνυμα που μεταφέρουν χιλιάδες νέοι, μέλη και φίλοι της ΚΝΕ μέσα από τις 100άδες εκδηλώσεις που διοργανώνουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ σε νησιά και πόλεις, εργατογειτονιές και χώρους δουλειάς», ανέφερε ανεβαίνοντας στο βήμα ο κεντρικός ομιλητής του Φεστιβάλ Νίκος Λάππας μέλος του Γραφείου του Κ.Σ. της Κ.Ν.Ε. «Και αυτό – συνέχισε – δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός, αλλά η μόνη ρεαλιστική, φιλολαϊκή διέξοδος, η μόνη απάντηση στο σύστημα που γεννά κρίσεις πολέμους, προσφυγιά, ζωή που ανακυκλώνεται ανάμεσα στην εργασία με μισθούς πείνας και την ανεργία για τη νεολαία της πατρίδας μας. Γι αυτό,  δεν θα μπορούσε το Φεστιβάλ μας, να έχει άλλο θέμα φέτος από αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός του προηγούμενου αιώνα, την επανάσταση του 1917 στη Ρωσία που σάρωσε τους εκμεταλλευτές του λαού, που συντάραξε τα θεμέλια του κόσμου της εκμετάλλευσης και συνεχίζει να φωτίζει το μέλλον. Απόλυτα δίκαια θα το τιμήσουν εργαζόμενοι και  νέοι σε όλο το κόσμο, απόλυτα δίκαια θα το τιμήσουμε φέτος και στην Ελλάδα όπως του αξίζει. Πρώτα από όλα πολλαπλασιάζοντας, δυναμώνοντας τις προσπάθειές μας ως Κ.Κ.Ε και Κ.ΝΕ για τη διάδοση της ιστορικής επικαιρότητας και αναγκαιότητας της πάλης, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, της κοινωνίας που δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά προετοιμάζοντας πολύπλευρα την εργατική τάξη για αυτόν το μεγάλο σκοπό, παίρνοντας τα απαραίτητα μέτρα».

«Ο Κόκκινος Οκτώβρης απέδειξε ότι – όπως έλεγε ο Λένιν – “Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε», τόνισε ο Νίκος Λάππας, για να ακολουθήσουν απανωτά τα συνθήματα με κυρίαρχα: «Ένας αιώνας αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στη πρωτοπορία», «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός».

Η εκδήλωση «έκλεισε», με λαϊκό γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

«Έζησε και έφυγε κομμουνιστής»

Αποσπάσματα από την παρουσίαση της ζωής και της δράσης του συντρόφου Αντώνη Καλαμπόγια  που έγινε στην διάρκεια της εκδήλωσης για την επανέκδοση του βιβλίου του «Ικαρία – Ο Κόκκινος Βράχος»:

«Ο σύν. Αντώνης Καλαμπόγιας γεννήθηκε στην Ικαρία το 1927 από εργατική, αριστερή οικογένεια. Στην κατοχή, το 1942 έφυγε με βάρκα από την Ικαρία και μαζί με την οικογένειά του πέρασαν στην Τουρκία και από εκεί στην Κύπρο όπου εργάστηκε ως λιμενεργάτης και ναυτεργάτης. Το 1943 οργανώθηκε στη νεολαία του Κυπριακού Κομμουνιστικού Κόμματος και το 1945 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα ήταν μέλος της αντιφασιστικής οργάνωσης Μέσης Ανατολής. Τον Μάρτη του 1946 επέστρεψε στην Ικαρία. Το 1946 και το 1947 εργάστηκε στον παράνομο μηχανισμό της Οργάνωσης της Ικαρίας, ως σύνδεσμός της με την οργάνωση των εξόριστων στο νησί, κρύβοντας και φυγαδεύοντας εξόριστους συντρόφους. Στη διάρκεια της παρανομίας μετά τον εμφύλιο πόλεμο ο Αντώνης Καλαμπόγιας επικηρύχτηκε δύο φορές (1950 – 1952), του αφαίρεσαν την ιθαγένεια, ενώ το 1954 καταδικάστηκε ερήμην από το πρώτο Στρατοδικείο Αθηνών.

Το 1955, ανάμεσα στους τελευταίους 9 μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ικαρίας που αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι, κατορθώνει να φύγει τελικά στις σοσιαλιστικές χώρες. Την άνοιξη του 1967 εκλέχτηκε μέλος της Κομματικής Επιτροπής της Κομματικής Οργάνωσης Ρουμανίας όπου είχε καταφύγει και όπου είχε παντρευτεί με την Γραμματική Καλαμπόγια. Συμμετείχε στην 12η Ολομέλεια όπου εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Και στη συνέχεια εργάστηκε σε κομματική δουλειά στη Δ. Ευρώπη. Στη διάρκεια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας, το καλοκαίρι του 1968, έρχεται παράνομα στην Ελλάδα και ως επικεφαλής του κλιμακίου της ΚΕ, συμβάλλει αποφασιστικά στην παρουσία του Κόμματος και στο δυνάμωμα του αντιδικτατορικού κινήματος. Την ίδια χρονιά μαζί με άλλους δύο συντρόφους υλοποίησαν την απόφαση για τη δημιουργία της ΚΝΕ. Εξέδωσαν τον “ΟΔΗΓΗΤΗ” αρθρογραφούσαν σ’ αυτόν και στον “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ”» συμβάλλοντας στην αντιδικτατορική πάλη, στην ανάπτυξη των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Στη 13η Ολομέλεια του 1969 έγινε τακτικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1976 με την οικογένειά του χωρίς, οι ελληνικές αρχές να του δίνουν άδεια επαναπατρισμού. Από το 10ο Συνέδριο και σε όλα τα Συνέδρια μέχρι το τέλος της ζωής του στις 9 Ιούλη του 1998, εκλεγόταν μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε υπόδειγμα αγωνιστή. Έζησε και “έφυγε” κομμουνιστής, σταθερός στις αρχές και τα ιδανικά του ΚΚΕ, αντιμετώπισε μαχητικά και αγωνιστικά όλες τις δυσκολίες του αγώνα.

Το βιβλίο του Αντ. Καλαμπόγια «Ικαρία – Ο Κόκκινος Βράχος» (έκδοση «Νέα Βιβλία» 1975), είναι από τα πρώτα που αφηγούνται με τη μορφή του χρονικού την ηρωική, ιστορική περίοδο του Δημοκρατικού Στρατού στο νησί. Τις μάχες που δόθηκαν, το πώς οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ σε εκείνες τις συνθήκες έντασης της τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής είχαν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν, σφυρηλατώντας ακατάλυτες σχέσεις του ΚΚΕ με το λαό του νησιού, για να γίνει αυτός όπλο και ασπίδα των μαχητών. Και όταν οι 9 μαχητές του, στελέχη του ΚΚΕ αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955, για άλλη μια φορά ο λαός της Ικαρίας αγκάλιασε και διαφύλαξε στην κυριολεξία την ομάδα, έγιναν ένα με αυτούς, οι οποίοι με τη σειρά τους για πέντε ολόκληρα χρόνια, «όργωσαν» το νησί, έστησαν ξανά το Κόμμα στα πόδια του, κι όταν ήρθε η ώρα, πάντα στο όνομα του λαού και με εντολή του ΚΚΕ, πήραν το δρόμο το μακρύ γι’ αλλού, για κει που νέα καθήκοντα του λαϊκού επαναστατικού κινήματος όριζαν…»