Εκείνες οι μωβ πασχαλιές…γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου

Εκείνες οι μωβ πασχαλιές…

(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)

Στα στενά δρομάκια των παιδικών μας αναμνήσεων, ευλάβεια κι ελπίδα μοσχοβολούσαν τα μωβ ολάνθιστα δέντρα της πασχαλιάς. Δεν είχε προλάβει ο Τράμπ να επιβάλλει δασμούς στα όνειρά μας. Δεν μαινόταν ο πόλεμος και την Ουκρανία μόνο στο γεωφυσικό χάρτη Ευρώπης την έδειχνε η δασκάλα με τον ξύλινο χάρακα. Ψάχναμε εναγωνίως να την αναγνωρίσουμε μέσα σε εκείνη την τεράστια έκταση των Ε.Σ.Σ.Δ που φάνταζε στα μάτια μας σα μια μεγάλη πολική αρκούδα, μακρινή μα και επικίνδυνα άγρια.

Η Ελλάδα αγωνιζόταν να ξεφύγει από τον γεωγραφικό της ανατολικό προσανατολισμό και να εναρμονιστεί με τη γηραιά ήπειρο, που -θεωρητικά πάντα- της εξασφάλιζε ειρήνη και δημοκρατία. Συμπυκνωμένο γάλα, καλλυντικά, ηλεκτρικές συσκευές, νέες μόδες και μια ακραιφνή καταναλωτική μανία που την (ακριβο)πληρώσαμε εκ των υστέρων.

Είχε φύγει από το κεφάλι των πατεράδων μας ο φόβος πως θα τους ξυπνούσαν και πάλι ένα απριλιάτικο πρωϊνό οι ερπύστριες των τανκς, οι απεργίες έδιναν και έπαιρναν, δεν ήταν πια φόβητρο ο αστυφύλακας, δε σέρνανε κάθε τρεις και λίγο τον γείτονα από το παρακάτω στενό στο «τμήμα» και δεν τον χάναμε για κάτι εξάμηνα.

Οι οικογένειες κι οι γειτονιές άλλαζαν ραγδαία. Οι γιαγιάδες χάνονταν ξαφνικά από την πιο ζεστή γωνιά του σπιτιού και μεταφέρονταν  πανηγυρικά σε «οίκους ευγηρίας» ακουμπιστήρια ψυχών, με τη συναίνεση όλων των συγγενών πλην τη δική τους. Τα πουκάμισα κι οι γραβάτες ήταν πλέον παλιομοδίτικα, τα ζιβάγκο είχαν την τιμητική τους. Μαζί με τις πράσινες σημαίες, τις πράσινες τοπικές και τα συνέδρια.

Δασύτριχοι μουστακαλήδες με στεντόρειο λόγο είχαν το πάνω χέρι στην πολιτική και το όνομα «Ανδρέας» ήταν αυτό που κυριαρχούσε στο δημόσιο λόγο μα και στην κοινωνία. Για άλλους, ως μορφή ηγετική που προκαλούσε εκδηλώσεις λατρείας από τους «οπαδούς» μα για τους ενάντιους, οι οποίοι όλοι κατηγοριοποιούνταν αδιακρίτως ως «δεξιοί», χαρακτηριζόταν ως «παπατζής» και εκφράζονταν γι αυτόν με απαξίωση στα όρια του άκρατου μίσους.

Πράσινα και μπλε καφενεία, πράσινα και μπλε σπίτια, πράσινα και μπλε τερτίπια, πράσινα και μπλε ήταν όλα. Ο πολιτικός διπολισμός σε όλο του το μεγαλείο! Το κόκκινο, ως κόμμα, μπορεί να είχε μεν μπει στη Βουλή αλλά έψαχνε να βρει ξανά τα ερείσματά του στην κοινωνία, πετσοκομμένο και «αναθεωρημένο».

Το κόκκινο, ως χρώμα, κυριαρχούσε πάντως στο έαρ της πατρίδας και την αναστάσιμη περίοδο, που πάντα μα πάντα, διαδέχεται μια μακρά περίοδο μωβ πένθους και τις μεγαλοβδομαδιάτικες στερήσεις και τους ολοφυρμούς ενός ολόκληρου λαού…

Κι ευωδίαζαν οι γειτονιές από τις προετοιμασίες. Οι παλιές κατσαρόλες βάφονταν ολοκόκκινες, από τα αυγά περίτεχνα διακοσμημένα, τυλιγμένα με «κάλτσα» όπου τα φύλλα αρμπαρόριζας ή οι μαργαρίτες του αγρού άφηναν τα όμορφα ίχνη τους. Τα χέρια των μανάδων ζύμωναν με κινήσεις απαλές τα κουλουράκια της Λαμπρής, ιστορώντας μας τα πάθη του Θεανθρώπου. Δάχτυλα φουσκωμένα από το ζύμωμα στην πήλινη λεκάνη, μυαλά φουσκωμένα από τις προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο.

Μύριζαν τόσο όμορφα οι μωβ πασχαλιές στα στενά δρομάκια της πατρίδας που μεγαλώναμε! Το απόγευμα της Μ. Πέμπτης, περνούσαμε τα ανθάκια σε κλωστή. Μακριές μωβ μοσχομυριστές γιρλάντες που τυλίγονταν στον Επιτάφιο μαζί με κρίνους και γαρύφαλλα, από τα σπιτικά παρτέρια.

Η σίνγκερ της μάνας «έπαιρνε φωτιά» και κόκκινα φορεματάκια με υφάσματα από τα «ρετάλια», έντυναν τα κοριτσάκια της εποχής, μαζί με λευκά σοσόνια και λουστρινένια παπούτσια. Τα αγόρια, κοντοκουρεμένα, ασφυκτιούσαν μέσα στα σφιχτοκουμπωμένα σακάκια που δεν έκαναν πια στο μεγαλύτερο αδερφό.

Στις νυχτερινές μας προσευχές, ζητούσαμε συγχώρεση από έναν όμορφο μα καταματωμένο Χριστούλη, σαν αυτόν του Τζεφιρέλι. Συμπονούσαμε που τόσο τον πόνεσαν οι «κακοί», όπως τον βλέπαμε κάθε μεγαλοβδομαδιάτικο απομεσήμερο στην τηλεόραση, πριν την εκκλησία. Δεν ξέραμε τότε πως οι εκατόνταρχοι που τον σταύρωσαν, «την έχουν στημένη» σε κάθε γενιάς τους «χρηστούς». Οι ήλοι καρφώνονται στις παλάμες εκείνων που μιλούν για την αγάπη και όχι τη μάχη, ενώ με όξος και χολή ποτίζονται τα νιάτα της χώρας.

Στης εκκλησίας την αχλύ, το λιβάνι κι οι ψαλμουδιές νυστάζουν το ποίμνιο. Σαν τους βαριεστημένους λειτουργούς της κοινοβουλευτικής μας εκπροσώπησης σε συνεδριάσεις όπου όλοι ψέλνουν μα κανείς δεν ομνύει στο αύριο!

Πως με συγκινεί ακόμη εκείνος ο ισχνός «αμνός του Θεού» με μάτια που έκρυβαν μέσα τους την ευθύνη για ολάκερο τον κόσμο… Ο θρήνος της Παναγίας, οι μυροφόρες. Να χει η Μ. Παρασκευή μια θλίψη που τρυπά την καρδιά μα και την υπόκωφη αίσθηση πως σε όλο αυτό το πένθος, θα ξημερώσει μια μέρα χαράς…

Δυο χρόνια τώρα, ζούμε ως κοινωνία τη Μεγάλη Παρασκευή με τους θρήνους της και το «ω γλυκύ μου έαρ», στα Τέμπη. Που διαδέχεται εκείνη την τραγικότητα των αδικοκαμμένων στο Μάτι. Μα, οι εκάστοτε «Ιούδες» δεν είχαν καν την ευθιξία να παραιτηθούν πολλώ δε μάλλον, να ψάξουν για συκιά γερόκλωνη. Έχουν πάρει τις μιντιακές ρούγες και τις πολιτικές γειτονιές, πάντα έτοιμοι να μας προδώσουν με ένα φιλί. Ή μια, οποιαδήποτε, υπόσχεση.

Ποιός Πόντιος Πιλάτος θα νίψει, εκ νέου, τας χείρας του για κάθε Βαρραβά; Και για ποιό αμνό του Θεού θα φωνάξει ο παροδηγημένος όχλος «Σταύρωσον, Σταύρωσον αυτόν»;

Ο «μυστικός δείπνος» με την ακρίβεια στα ύψη, μάλλον ομοιάζει με… «νηστικό δείπνο». Στο Όρος των Ανελέητων στοχάζεται βαθιά το καθήκον μα και τη σταύρωσή του, ο έρμος λαός. Δεν θα μπορέσει, το γνωρίζει, να αποφύγει «το ποτήριον τούτον» και θα καταλήξει να σταυρωθεί, κατά το σύνηθες, εν μέσω αμερικανών και ευρωπαίων «ληστών»…

Και φέτος η Πασχαλιά θα έχει μπόλικες λεκτικές κροτίδες και πολιτικά βεγγαλικά-πολλή λάμψη, θορυβώδεις εκρήξεις και μικρή διάρκεια. Τσουγκρίσματα μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων και τους αρχηγούς που απέχουν μακράν από το να είναι ηγήτορες, να μας αρνιούνται πριν αλέκτωρ φωνήσαι…

Κι η Ελλάδα εις διάρκειαν εσταυρωμένη, χωρίς μήτε να πεθαίνει, μα και μήτε και να ανασταίνεται…