Παραιτήθηκε ο Πρόεδρος της Κοινότητας Κουμαιίκων, Ιωάννης Καλούσος – «Δεν αξίζει πλέον τον κόπο»

Την παραίτησή του υπέβαλε ο Πρόεδρος της Κοινότητας Κουμαιίκων, Ιωάννης Καλούσος, επικαλούμενος σοβαρές δυσκολίες και έλλειψη συνεργασίας τόσο από τη δημοτική αρχή όσο και από τη συμπολίτευση της κοινότητας . Στις δηλώσεις του στον ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο Αρμονία», ο κ. Καλούσος εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση, δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «δεν πάει άλλο» και «δεν αξίζει πλέον τον κόπο».

Ο κ. Καλούσος, συνταξιούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός και πρώην εργολάβος δημοσίων έργων, ανέφερε ότι η ενασχόλησή του με τα κοινά ξεκίνησε από την επιθυμία του να συμβάλει στην ανάπτυξη των Κουμαϊκών και της Σάμου. Όπως τόνισε, το χωριό διαθέτει πλούσιους φυσικούς πόρους, αλλά οι κάτοικοι δεν απολαμβάνουν την ποιότητα ζωής που θα μπορούσαν.

Από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο κ. Καλούσος υποστήριξε ότι υπέβαλε συνεχώς προτάσεις και λύσεις προς τη Δημοτική Αρχή, αλλά οι απαντήσεις ήταν «δύσκολα έως αδύνατο». Μάλιστα, ανέφερε ότι ο ίδιος ο Δήμαρχος τον είχε χαρακτηρίσει το μαύρο πρόβατο των κοινοταρχών και ότι ενοχλεί. Ο πρόεδρος δήλωσε ότι δεν κατανοεί πώς η προσπάθειά του να προωθήσει το καλό του χωριού θεωρήθηκε ενοχλητική.

Παρά τις προτροπές των κατοίκων να μην παραιτηθεί, ο κ. Καλούσος συνέχισε να αντιμετωπίσει εμπόδια. Όπως περιέγραψε, του απαγορευόταν να μιλήσει στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ ακόμα και προτάσεις που εγκρίθηκαν, όπως η δημιουργία χώρου για ογκώδη απορρίμματα, τελικά «κόλλησαν» στη διαδικασία. Η πρότασή του για τη λειτουργία του χώρου με διαλογή και εκμετάλλευση απορριμμάτων, αν και εγκρίθηκε αρχικά, απορρίφθηκε από το Κοινοτικό Συμβούλιο λόγω της στάσης της συμπολίτευσης.

Ο κ. Καλούσος εξέφρασε την απογοήτευσή του για την έλλειψη στήριξης και τη συνεχή αντίσταση που αντιμετώπισε. «Αυτό βέβαια είχε φανεί και από πριν ότι μου γινόταν πόλεμος», δήλωσε, αναρωτημένος γιατί δεν υπήρχε διάθεση για το καλό του χωριού. Καταλήγοντας, τόνισε ότι η παραίτησή του ήταν αναπόφευκτη, καθώς «δεν αξίζει τον κόπο ούτε να κάθομαι εκεί ούτε να προσπαθώ».