Δημήτρης Σεβαστάκης: Σέβομαι τους ηλίθιους, δεν αντέχω τους αγενείς

Του Δημήτρη Σεβαστάκη: Το γάργαρο μίσος

«Με το ξεπούλημα των εθνικών θεμάτων και τη μείωση των συντάξεων, η κυβέρνηση εκδικείται τους πολίτες που την εγκαταλείπουν». Το εκστόμισε συνάδελφος που έχει κυκλοφορήσει σχεδόν σε όλο το πολιτικό φάσμα για να καταλήξει στη Ν.Δ.

Σέβομαι τους ηλίθιους, δεν αντέχω τους αγενείς. Εντούτοις, η ανασφάλεια και οι εξετάσεις νομιμοφροσύνης των νεοφώτιστων γεννούν και κάτι άλλο. Τη σκέψη που γυρνάει σαν κεντρί σκορπιού στο σώμα του εκφωνητή της. Όχι, δεν εννοώ ότι ο κρυπτοφασισμός σκοτώνει τον φορέα του, αλλά τον παραλύει εντός του. Σαν δηλητηριασμένος αμνιακός σάκος παγιδεύει τον δυνάμει νεοφασίστα. Δεν θυμάμαι κατά τα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καμιά αξιολόγηση, καμιά περίοδο μετάβασης, καμιά οξεία κοινοβουλευτική φάση κατά την οποία «να μην πέφτει το σύστημα». Τρομερή οξύτητα, ταυτόχρονες διεκδικήσεις για τα πιο απίθανα, τριάντα χρόνων αιτήματα να εγείρονται ως υπερεπείγοντα, «φεϊσμπουκική» και κυριολεκτική βία, απειλές, ένα γάργαρο μίσος. Στημένα και φανατικά κυκλώματα, οργανωμένοι τοπικών ή κλαδικών οργανώσεων.

Σήμερα, όμως, διαμορφώνεται μια πολυπρόσωπη καθεστωτική Δεξιά (συχνά περιθωριοποιώντας τα σοβαρά στελέχη) που κολακεύει όλες τις ορμές, όλες τις μαύρες εκκρίσεις κοινωνικού μίσους και σκληρότητας. Η διέγερση και η βία ενεργοποιούνται με κάθε αφορμή. Προσφυγικό πρωτίστως, οικονομικά θέματα, εθνικά κ.λπ. Απογοήτευση που μετεξελίσσεται σε μίσος, μετά σε κατάθλιψη, μετά πάλι σε μίσος κ.ο.κ. Σήμερα αυτά περίπου βιώνουμε. Απλωμένος τραχανάς, όλα τα μέτωπα ανοιχτά, γενικώς τα χούγια του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να γίνεται μια πολυ-ελκυστίνδα, η μία σύγκρουση να εξουδετερώνει την άλλη.

Τα περισσότερα από τα ανοιχτά θέματα δεν στερούνται δυνατοτήτων λογικής επίλυσης. Αρκούν απλοί συλλογισμοί με τους οποίους ο λαός μπορεί να κατανοήσει ή να δώσει χρόνο. Για παράδειγμα, οι αριθμοί λένε ότι γίνεται μια ανάταξη του συστήματος Υγείας. Πιο πολλές προκηρύξεις, πιο πυκνές πληρώσεις θέσεων αγροτικών, ίδρυση νέων δομών Υγείας, ηθικοποίηση οικονομικών και φυσικά η κάλυψη των ανασφάλιστων. Ανισόχρονη βελτίωση, αλλά βελτίωση. Υπάρχει, όμως, και η έλξη της διαμαρτυρίας. Η έλξη του αδικημένου. Ναι βελτιώσεις, αλλά εμείς δεν θα μιλήσουμε για τους πέντε χειρουργούς που έχουμε έναντι ενός παλιότερα, ούτε γιατί επιτέλους πληρώθηκε η θέση ψυχιάτρου, αλλά γιατί αργεί ο διορισμός του.

Από άποψη του επαγγελματικού συνδικαλισμού, υπάρχουν πανεύκολες λύσεις. Θα μεταβάλουμε σε αιτήματα αυτά που έχουν ήδη εξαγγελθεί. Έτσι, η υλοποίηση θα φαίνεται προϊόν αγώνα και κινητοποιήσεων και όχι θέληση της πολιτικής ηγεσίας. Εύκολο και αποδοτικό. Επίσης, μπορεί να γίνεται ένα δεκάλεπτο χάπενινγκ, δέκα ανθρώπων και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το YouTube.

Μόλις η κυβέρνηση αποφασίσει ένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα, πέφτουν σαν τρελοί και ανοίγουν τα επικοινωνιακά πιο «ανταγωνιστικά» θέματα. Προσφυγικό πρωτίστως (που λειτουργεί στην εύθραυστη και ευερέθιστη κοινή γνώμη), αλλά και τα εθνικά, όπως προείπα. Αυτή την περίοδο χρησιμοποιείται στο γιουρούσι μια πιο προωθημένη τεχνική. Εκτός από τη συνηθισμένη αντιπολιτευτική πίεση, έχουμε και ώθηση σε βιαιοπραγίες, αλλά και εξατομίκευση των πιέσεων.

Ύβρεις, απειλές, μηνύματα, προσωπική μείωση. Οι βουλευτές ιδίως, λόγω και της έκθεσης στα ΜΜΕ αλλά και ευρύτερα λόγω των δύσκολων και ιδεολογικά σκληρών αποφάσεων, πιέζονται αφόρητα. Κάποιος να σπάσει, να διαρραγεί το σημείο προσωπικής ισορροπίας, «να πέσουν επιτέλους». Υπάρχει φυσικά η άλλη πρόταση. Να γυρίσουμε όμορφα στο σημείο ηθικού μηδέν, το οποίο όμως είναι αποτελεσματικό. Γρήγορη τακτοποίηση του κολλητού. Αυτό το σημείο ακολουθείται από έναν πολιτικό ναρκισσισμό μπαρούφας και επιθετικής αγραμματοσύνης, έναν λαϊκό αριστοκρατισμό του αποκλεισμού. Η αριστεία των κολλητών. Εκείνο που με ενοχλεί πιο πολύ είναι το ότι η Νέα Δημοκρατία, τελικά, εξελίσσεται σε επάγγελμα.

ΠΗΓΗ:avgi.gr