Τόπος: Το τουριστικό λιμάνι της Σάμου, η υποτιθέμενη πύλη εισόδου και εξόδου για χιλιάδες επισκέπτες. Ώρα: 11.48 το πρωί. Η εικόνα δεν είναι απλώς απογοητευτική, είναι προσβλητική. Είναι η ζωντανή απόδειξη μιας αποτυχίας που ακυρώνει κάθε φιλότιμη προσπάθεια προβολής του νησιού.
Από τη μία πλευρά, δεκάδες επισκέπτες από την Τουρκία, που ολοκλήρωσαν τις διακοπές τους και είναι έτοιμοι να αναχωρήσουν, στέκονται στην ουρά κάτω από τον καυτό ήλιο. Περιμένουν στο λιοπύρι, χωρίς καμία σκιά, χωρίς καμία οργάνωση, για να περάσουν από έναν έλεγχο που μοιάζει με ατελείωτο μαρτύριο.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, η παράνοια συνεχίζεται στη θάλασσα. Μέσα στο πλοιάριο που μόλις έχει φτάσει, περίπου 150-200 άλλοι επισκέπτες, που έρχονται γεμάτοι προσδοκίες για τις διακοπές τους, είναι εγκλωβισμένοι. θα περιμένουν τουλάχιστον μία ώρα, μέχρι να έρθει η σειρά τους να αποβιβαστούν και να περάσουν τον ίδιο έλεγχο.
Αυτές οι εικόνες δεν είναι απλώς στιγμιότυπα μιας κακής ημέρας. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθιάς και διαχρονικής παθογένειας: της έλλειψης υποδομών, της ανεπαρκούς στελέχωσης και της απουσίας στοιχειώδους σχεδιασμού. Πώς μπορούμε να μιλάμε για ποιοτικό τουρισμό, όταν η πρώτη και η τελευταία εντύπωση που αφήνουμε είναι αυτή μιας τριτοκοσμικής κατάστασης;
Οι επισκέπτες δεν θα θυμούνται μόνο τις όμορφες παραλίες. Θα θυμούνται την εξάντληση στην ουρά, την αίσθηση ότι κανείς δεν νοιάστηκε για την αξιοπρεπή εξυπηρέτησή τους.
Και τελικά, αυτό είναι που μένει φεύγοντας από το νησί. Μια εικόνα ντροπής που καμία διαφημιστική καμπάνια δεν μπορεί να σβήσει.